Rose, van regisseur Niels Arden Oplev (2022)
Een schizofrene Deense vrouw gaat met haar zuster en zwager mee op een busreis naar Frankrijk.
Inger (Sophie Grabol) is schizofreen. Ze woont in een tehuis en dat gaat allemaal prima als ze haar medicatie maar
inneemt en er op haar gelet wordt.
Er zit iemand in haar hoofd (Gyldensol) die haar soms zegt wat ze moet doen, of juist niet.
We zitten in najaar 1997. Lady Di is kort geleden overleden.
Nu willen haar zus, Ellen, en zwager, Inger meenemen naar Parijs. En dat gaat dan met een busreis.
De reis gaat niet alleen naar Parijs, maar natuurlijk ook naar Versailles en voor sommigen het hoogtepunt: Normandie.
De moeder van Inger is flink bezorgd, maar haar zus en zwager zeggen dat ze goed op haar zullen letten.
In de bus stellen de passagiers zich eerst voor, en als Inger aan de beurt is, zegt ze dat ze schizofreen is.
Zo, dat is er maar uit.
Ze legt het ook uit.
De meesten gaan naar Parijs, voor de stad. Sommigen willen wel erg graag zien waar Diana is verongelukt. En anderen
willen weer heel graag naar het museum in Arromanches, over D-Day. Voor Inger is Parijs behoorlijk beladen.
Ze heeft hier een tijd gewoond en is stapelverliefd geworden op een man. Die later getrouwd bleek te zijn, en een kind te
hebben. Inger is er stuk op gegaan.
Aan boord is ook een 12 jarige jongen, Christian, die het ontzettend interessant en stoer vindt wat Inger zegt.
Maar zijn vader is minder gecharmeerd van de Deense vrouw.
Inger heeft een brief bij zich die van haar geliefde is. Gaat ze proberen Jacques te vinden?
Houdt Gyldensol zich een beetje in op de reis?
En hoe gaan haar medepassagiers hier mee om?
Sophie Grabol ( Jaja, rondje op de a en streepje door de o) speelt de schizofrene Inger. Maar de vraag is natuurlijk hoe
het komt dat ze zo in de war is geraakt.
Kun je zo psychisch in de war raken van een liefde? Het antwoord is ja, want deze film is gebaseerd op ware feiten.
Ze is puur, zegt wat ze denkt, en dat valt niet altijd in goede aarde.
Haar tegenpool is de docent, vertolkt door Soren Malling, die niet tegen verandering kan.
Hij neemt zijn zoon in bescherming, maar die vindt het wel interessant allemaal.
Christian helpt Inger zelfs.
Het is een pure feelgood-film. Ik moest meteen aan "Intouchables" denken, en niet alleen vanwege
de rolstoelrace in het museum.
Er komt nogal wat bij kijken, en de zus van Inger heeft zich hier een beetje op verkeken.
De relatie met Vagn komt onder druk te staan.
Dan is er nog moeders, die eigenlijk mee had willen reizen in de koffer. Zij geeft het idee dat Ellen, de jongste zus,
het nooit goed kan doen.
Er zitten momenten bij waar je emotioneel van kan worden, maar zeker ook waar je hard om moet lachen.
De humor is Deense humor, en daar houd ik wel van.
Nu ben ik ook wel een fan van Scandinavische films, en ook van de regisseur had ik al eerder werk gezien.
Hij heeft het eerste deel van Millenium geregisseerd: "Mannen die vrouwen haten".
Sophie Grabol heeft in "The Killing" gespeeld. En natuurlijk meerdere hele goede films.
Ja, deze film is zeker meer dan de moeite waard om te gaan kijken.