Vandaag heb ik een interview gehad met één van de hoofdkarakters uit de film 'Off Screen', die vanavond in Rotterdam in première gaat op het Internationale Filmfestival.
De film 'Off Screen' is een bewerking van een waargebeurd feit in 2002, waarin een man personeel in een kantoorgebouw heeft gegijzeld, omdat hij protesteerde tegen de manipulatie van de grote concerns. Op het einde van de dag maakt de gijzelnemer op dramatische wijze een einde aan zijn leven.
11 maart 2002. John Voerman (Jan Decleir) gijzelt het personeel in de Rembrandttoren in Amsterdam, in de waan dat het kantoor van Philips daar nog altijd gevestigd is. Politie en overheid zijn, exact een half jaar na 11 september, in grote paniek en waarschuwen Philips-directeur Gerard Wesselinck (Jeroen Krabbé). Voerman protesteert namelijk tegen breedbeeld-TV en denkt dat de zwarte balken in breedbeelduitzendingen verborgen codes bevatten die de kijkers kunnen manipuleren. Achter deze ogenschijnlijk gestoorde man schuilt een persoonlijke tragedie van iemand die duidelijk wil maken dat de wereld gek aan het worden is, maar daarbij zelf het onderspit zal delven.
Ik was vanmiddag aanwezig in het Hilton Hotel waar de hoofdrolspelers en de regisseur interviews gaven aan de pers. Zelf heb ik een onderhoud gehad met Jan Decleir. Ik heb met hem gesproken over de film, zijn karakter, zijn andere lopende projecten, het succes van 'De Zaak Alzheimer' en de daaruitvolgende uitnodiging naar Japan te komen. Dit was de eerste maal dat Decleir samenwerkte met Jeroen Krabbé, maar beiden staken niet onder stoelen of banken dat het niet eenmalig hoefde te zijn. We hebben het gehad over de verharding van de samenleving en over nog veel meer. Lees hier het verslag van mijn interview.
Voor het interview heb ik nog een foto gemaakt van Jeroen Krabbé, die duidelijk in zijn element was.
Jan Decleir stelt zich netjes voor en we zoeken een tafeltje. Begin oktober 2003 was Decleir de hoofdgast op het Nederlands Filmfestival en kreeg een prijs voor zijn gehele oeuvre. Ik herinnerde hem aan het feit dat hij iedereen die in zijn film speelde ( Vlucht der Verbeelding ) persoonlijk bedankte met een tekening en dat ik dat een mooi gebaar vond. Zo kwamen we op het thema 'schilderen' dat voor Decleir meer dan een hobby is: "ik moet het doen". Het is van levensbelang.Dan vroeg ik hem wat hij ervan vond nu met een film op het IFFR in première te gaan. " Het is prachtig, temeer omdat Rotterdam één van de betere festivals van Europa is én omdat de film de 'verrassingsfilm' is van vanavond! Het is hartverwarmend en spannend, want wellicht gaan er mensen de bioscoop uit vluchten!
In Vlaanderen is de film al in première gegaan en daar beleefde Decleir het als een zeer intense confrontatie met het publiek.
Zijn programma is behoorlijk vol, want de landelijke première staat op het program in Nijmegen, vervolgens terug naar Antwerpen en door naar Berlijn, waar hij op het Filmfestival daar in de film 'Edelweisspiraten' speelt. Zijn rol is die van een SS'er die tegen het eind van de Tweede Wereld Oorlog nog jongeren ombrengt die ageren tegen het bewind. Hierna schiet hij zichzelf door zijn kop. Dan zijn we direct bij een vraag die me bezig hield, want ik had ergens gelezen dat Decleir géén slechteriken zou willen spelen... Dat is waarschijnlijk gebaseerd op het feit dat hij een aanbod in een James Bond Film te spelen heeft afgeslagen. Dit had niets te maken met het feit of het een goed of slecht karakter was, maar eenvoudig met het feit dat hij elders bezig was met een theaterstuk. En je kunt maar op één plek tegelijk zijn! En zo is het maar net!
Mocht zoiets nog eens op zijn pad komen, dan zal hij er zeker op ingaan, want de nieuwsgierigheid is groot genoeg!
Off Screen dan! Er waren maar 23 dagen om de film te maken, dus er is 3 weken zeer intens gewerkt om scherp op de set te komen. Het gijzelingsdrama is bewerkt tot een zeer interessante film. Het drama in 2002 heeft zeer veel indruk gemaakt op Decleir. Hij weet nog precies toen het op de radio kwam in het nieuws. "Het was zielig en komisch tegelijk". De wereld reageerde heel getraumatiseerd, want het voorval was kort na 11 september en men had geen idee wat voor impact dit zou hebben. We filosoferen verder over het drama en de film. Voerman is een gewone man die vindt dat hij nu zin aan zijn bestaan moet geven, maar het mag niet van zijn omgeving, dus vereenzaamd hij in zijn toch al zo'n kleine wereld. Dit feit drijft hem verder weg van zichzelf en dan kun je dwaze dingen gaan doen! Het is niet zo dat hij gek is, maar wel is hij door de samenloop van omstandigheden dwangmatig bezig en dat nekt hem.
Zijn omgeving kan hem niet bereiken, want die weten niet wat er is en dan krijg je een cirkeltje. Het is triest. Astrid Joosten speelt zichzelf. Voerman heeft alle afleveringen van Twee voor Twaalf van haar op video en weet dus ook alle antwoorden. In de film heeft ze iets sprookjesachtigs. Er is geen sprake van verliefdheid, maar van een bijzondere vriendschap. Wanneer zij tegen het eind van de film bij John komt om hem om hulp te vragen, is zij niet alleen journaliste, maar ook nog vrouw met al haar emoties.
Ik vertel Decleir dat ik heb opgezocht op internet in hoeveel films hij heeft gespeeld en hij schrok van het getal '83'! "Ik ben niet zo'n internetmens, maar mijn vrouw houdt dat wel een beetje bij".
De Zaak Alzheimer was een zeer succesvolle film in binnen en vooral ook buitenland. Decleir is uitgenodigd door de stad Osaka om aanwezig te zijn als erevoorzitter bij een Europees Filmfestival en van de burgermeester himself kreeg hij een lifetime achievement award! In de Belgische Week draaiden nog meer films van Decleir, zoals Daens en Antonia. De Zaak Alzheimer gaat volgend jaar in Japan draaien. Volgens Decleir is er bij vooral Japanners sprake van een soort honger naar Europese films en kunst. Hij noemde nog dat de zanger 'Adamo' nog steeds volle zalen trekt!
Ik neem Decleir terug naar de realiteit door hem te vragen of hij ook vindt dat de samenleving aan het verharden is. Hij meent dat doordat de wereld aan het verkleinen is, er een soort tegenbeweging ontstaat. Het nieuws is nu veel sneller bij de mensen. Maar 50 jaar geleden was er ook genoeg geweld op straat, alleen las je het niet in de krant of zag je het niet op televisie. Hij benadrukt wel dat we met velen zijn en dat we daar ons langzaam van bewust worden.
Dan vraag ik hem wat hij vind van het feit dat er een filmmaker is vermoord om waar hij voor stond. Decleir kende Van Gogh niet persoonlijk, maar wel zijn reputatie. Het is verschrikkelijk wat er is gebeurd en ontoelaatbaar, maar je moet mensen wel in hun waarde laten. "Als je dat niet doet, dan ga je de vijand bestrijden met de wapens die je verfoeit in de attitude en het gedrag van die vijand en dan heb je geen zaak meer".
Ik vraag hem tot slot nog wat er nog op het plan staat; en dat is niet mis! Allereerst is hij nu bezig met de kinderfilm 'Het Paard van Sinterklaas'. In deze film heeft een meisje wel een hele bijzondere wens. De shooting is net begonnen en de film gaat in het najaar in première. Dan is Decleir bezig met een reeks voor televisie die in Cuba wordt gedraaid. Vervolgens de film 'Edelweisspiraten' en hij denkt dat er uit 'Off Screen' ook nog wel iets meer komt. Want, zo vertelt hij, het was enorm leuk om te werken met Jeroen Krabbé en de regisseur Tim Oliehoek. Tot slot vertrouwt hij me toe dat hij bezig is met een jonge Belgische regisseuse, die aan haar eerste langspeelfilm werkt. Het is een bijzondere dame en we zullen nog meer van haar gaan horen!
Ik bedankt Jan Decleir voor het interview en vraag of ik nog een foto mag maken.
terug naar de iffr2005
