samba

Samba, van Eric Toledano en Olivier Nakache (2014)

Een Afrikaanse asielzoeker en een vrouw die bezig is met reïntegratie na een burn-out, vinden elkaar en er ontstaat een bijzondere relatie.

Een bruiloft in Parijs met bruidstaart en alles zoomt langzaam uit naar de keuken van het restaurant, waar Afrikaanse mannen borden
staan te wassen.

Samba Cisse komt uit Senegal en is al 10 jaar in Frankrijk. Hij werkt en woont ook al zo lang in Frankrijk, maar heeft nog steeds geen
verblijfsvergunning.
Hij wil graag kok worden en kan een vaste aanstelling krijgen. Maar dan heeft hij een verblijfsvergunning nodig.
De instanties geven die hem niet. Sterker nog, hij wordt opgepakt en komt in een detentiecentrum voor vluchtelingen terecht.

Alice is een jonge vrouw. Het type carrierevrouw, maar ze heeft een burn-out gehad. Om weer een beetje kennis te maken met de wereld,
loopt ze mee met Manu bij Vluchtelingenwerk.
Samba mag zijn verhaal doen aan Manu en Alice. Manu geeft haar collega wat instructies, zoals niet te dichtbij komen, en zeker geen telefoon
nummers uitwisselen. Maar Alice lijkt behoorlijk onder de indruk van de grote Sengalees. Hij vraagt haar hoe het met haar gaat.

Vluchtelingenwerk spant een zaak aan bij de rechter, want al 10 jaar in Frankrijk en nog geen vergunning. Maar hij heeft geen gezin.
En dat maakt het lastig. En de paar minuten dat Manu weg is geroepen, heeft Alice, Samba, al iets te eten gegeven, en haar telefoonnummer.
Ze moet de oom van Samba opzoeken. Zijn enige familie hier.

Uiteindelijk mag Samba weg, maar hij krijgt geen vergunning. Dus pakt hij allerlei baantjes aan. Van glazenwasser tot beveiligingsman.

Omdat Alice zich gehoord voelt bij de Senegalees, zoekt ze hem op.  Hij vindt haar op zijn beurt ook weer interessant, en mooi.
Het lijkt of Alice weer opbloeit, maar is dat wel verstandig om iets op te bouwen met iemand die geen zekerheid heeft?

Wederom een meesterwerk van de handen van dit regisseursduo, die ook verantoordelijk zijn voor Intouchables. En alweer hebben zij
gekozen voor een hoofdrol voor Omar Sy. Dit keer speelt hij een asielzoeker en dat doet hij goed.
Alice gespeeld door Charlotte Gainsbourg, verdrinkt in zijn ogen en wordt als was, als ze de grote donkere man ziet.

Ze draaien eerst een beetje om elkaar heen. Maar uiteindelijk ontstaat er iets moois.
Dit is wel een andere film dan "Intouchables", maar dat kan ook niet anders.
De problematiek is anders.
Dit gaat over kansloze asielzoekers die al 10 jaar in Frankrijk zijn. Al 10 jaar hier werken, maar nog steeds geen verblijfsvergunning krijgen.
Dus verdwijnen ze in de illegaliteit en moeten altijd op hun hoede zijn.
Alice is oprecht geinteresseerd in zijn verhaal, en is helemaal van de kaart als hij vraagt hoe het met haar gaat.
Dat heeft kennelijk nog nooit iemand aan haar gevraagd.

Mooie film waar zeker ook humor in zit. Maar ook tragedie. Een beetje zoals het leven.