De trouwe bezoekers van mijn site weten allang dat één van mijn wensen al een tijd is een interview te hebben met Sylvia Kristel. Het heeft even geduurd, maar geduld is een schone zaak en ik ben een geduldig man. Op 24 juni 2005 was het dan zover.
De afspraak was in Amsterdam in een mooi oud grachtenpand en het was heet die dag. Niet normaal! Door externe omstandigheden, die ik niet nader zal omschrijven, maar het heeft met rails te maken, was ik enigszins verlaat, maar gelukkig voor mij was iedereen bereid te wachten.
Ik werd hartelijk ontvangen door de mensen van Cineventura, die ik dan ook heel erg wil bedanken voor hun medewerking. Bij deze dus: “Ruud en Dorna, bedankt”
De sfeer was heel relaxed en toen ik het technische gedeelte voor elkaar had, konden we beginnen. Sylvia straalde, ondanks de warmte, levenslust en wilskracht uit. Uit het gesprek kwam heel duidelijk naar voren dat zij zich op het heden wil concentreren en het verleden achter zich wil laten. Het is geweest, het was leuk ( of minder leuk) maar “c’est passé”
Ze is ontzettend gelukkig met de award uit Ashdod, Israël, voor “Topor et Moi”.
Als ik uitleg waarom ik het gesprek graag wil, blijkt dat ze toch nog wel het een en ander van computers weet, maar helaas voor mij heeft ze een Apple. Het internet zal in de toekomst geen geheimen meer hebben, want Sylvia gaat op computerles.
Ik vraag Sylvia wat ze vindt van het feit dat er 55 titels op de “Internet Movie Database” staan met haar naam erin vermeld. Heel droog antwoordt ze: “deze vrouw heeft niet stilgezeten”. Maar al gauw bagatelliseert ze het, want bijvoorbeeld Gérard Dépardieu heeft wel in 160 films gespeeld!
Het enige dat Sylvia uit haar jeugd herinnert is dat ze met een doffe klap op de verwarming is gevallen en bijkwam met het beeld van een Coca Cola reclame. Het is bekend dat haar ouders een hotel hadden, in Utrecht bij het station en dan moet je hard werken. De kostschool was een leuke tijd.
Maar ik ben niet naar Amsterdam afgereisd om Sylvia’s biografie te schrijven, want dat gaat ze zelf doen te zijner tijd. Ik wil slechts de hiaten in mijn kennis over haar invullen.
Het gesprek gaat dan ook niet chronologisch, maar dat ligt een beetje aan het karakter van de schrijver en aan Sylvia zelf. ( twee weegschalen!! )
Het project van heden is natuurlijk de korte animatiefilm: “Topor et Moi”. Sylvia heeft deze film zelf gemaakt en is er ontzettend trots op. De film, met prachtige tekeningen, vertelt het verhaal van de tijd van Emmanuelle, verweven met de kennis die ze op heeft gedaan toen ze de groot kunstenaar ‘Topor’ heeft leren kennen. Hij was een genie. De man had een enorme trukendoos, kon alles en leerde Sylvia dat je helemaal niet met verf of een penseel hoefde te schilderen. Dit filmpje zegt veel meer dan een bibliografie!
Dan confronteer ik Sylvia met het feit dat haar kunstwerk commercieel is geworden. Bij de Blokker is servies te koop met schilderingen van Sylvia erop. Wederom heel droog antwoordt Sylvia: “een mens moet eten”. Iedereen komt inderdaad bij de Blokker voor een waterkoker of een kopje, maar ze is wel bij een aantal vestigingen gaan kijken of het wel een beetje leuk gepresenteerd is en niet in een of ander hoekje weggefrommeld is.
Haar volgende order is er één voor dekbedden (Nee, niet van “Emmanuelle”, voor de mannen die al naar de Blokker onderweg waren!). Ze benadrukt dat ze voor het filmpje bijna drie jaar bezig is geweest en dat ze voor een kopje of een dekbed een keer een tekening moet maken en de rest gaat vanzelf!
Verder zullen we Sylvia niet snel meer in een Nederlandse film zien. De films zijn allemaal voor een jeugdig publiek bedoeld en dan heb je als vrouw van vijftig toch wat minder opties. Ze doet af en toe een filmpje in Frankrijk of Turkije; gewoon omdat ze het leuk vindt.
Haar hart ligt momenteel bij het films maken/ scenario’s schrijven. Er zit een vervolg aan te komen op ‘Topor et Moi’, maar dan ligt de nadruk op haar Hollywood periode. De periode met meer ‘seks, drugs en rock ’n roll’.
Sylvia heeft ooit gezegd dat Hollywood een onmogelijke plek voor Europeanen is om te leven, maar ze vertelt wel een aantal leuke anekdotes die ze heeft meegemaakt met mensen als Don Adams, Tony Curtis en Ursula Andress. Zo geeft ze ook prijs dat je veel bereikt bij vooral Amerikaanse sterren door hun ego te kietelen. “Zeg ze maar dat je hun bewondert, of dat je hun hulp graag zou willen, en ze sleuren je er zo doorheen”. Als ze dit vertelt zie je duidelijk dat ze geniet. Ik val haast van mijn stoel als ze vertelt dat ze de buurvrouw is geweest van Jamie Lee Curtis , één van mijn andere favoriete filmvrouwen.
Ook geldt “hoe groter het talent van je tegenspeler, hoe makkelijker het is voor jou om erin mee te gaan” Er komen namen als Gérard Dépardieu, Michel Piccoli, Don Adams, Tony Curtis en Beau Bridges over de tafel.
De Hollywood periode komt dus aan bod in haar tweede film en zelf ziet Sylvia dit als een vorm van therapie. Je schrijft het van je af.
De vergelijking met Willeke van Ammelrooij die ik maak, gaat niet helemaal op, want Willeke heeft toneelschool gedaan en Sylvia niet. Bovendien is Sylvia een wereldster. Ze wordt dan weer niet overal herkend, want met haar blik zorgt ze ervoor dat mensen niet te dicht bij haar in de buurt komen.
Ik ga nog even terug naar de Nederlandse film en neem als voorbeeld “An Amsterdam Tale”, heel toevallig van Dorna van Rouveroy, nu een hele goede vriendin. Sylvia vertelt dat er drie versies van het script waren en dat ze getekend heeft voor het eerste deel. In deze versie is Ellen ten Damme een soort engel die door de relatie van Alma en Benny heen loopt. Uiteindelijk is er nog het een en ander aan verbouwd, maar dat heb je altijd. Sylvia heeft er vrede mee. “Dorna had me een chique hotel ondergebracht, dus dat was prima”. Er werd gefilmd in “Yab Yum”, maar goed dat hoorde erbij.
Na ‘Mata Hari’ is Sylvia niet meer uit de kleren gegaan. Als ik haar vraag waarom, komt er weer een gortdroog antwoord: “je kunt nu eenmaal niet vechten met de wetten van de zwaartekracht”. En dat is een waarheid als een koe!
Het is nog even onecht als ik de deur achter me sluit en richting het Centraal Station loop. Ik heb zojuist een gesprek gehad met de vrouw die in 1973 Europa veroverde en verder ging met de wereld. Haar films zijn in alle landen bekend. Ze kent acteurs en actrices die nu nog actief zijn in de film. Ze heeft gewerkt met heel veel regisseurs, is een verdienstelijk kunstenares, regisseuse, heeft personality, ziet er nog goed uit. ( ondanks de zwaartekracht…) Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen en neem nog een slok van mijn inmiddels aangekomen biertje.
terug naar de vorige pagina
