Tussenstand na een paar dagen Filmfestival. Ik heb mezelf beloofd een zo gevarieerd mogelijk programma te maken en dat is tot op heden aardig gelukt.
Wat heb ik gezien?
Laat ik eens beginnen met wat ik niet heb gezien. De openingsfilm "Zatoichi" heb ik niet op dit festival gezien. Dit festival staat een beetje in het teken van de "Martial Arts Films" en dan is dit een prachtige opener van de heer Kitano. Tevens heb ik niet gezien de eerste Nederlandse Martial Arts Film "Fighting Fish". Ik had zoiets van: die draait vast nog wel een tijdje in de bioscoop, dus zie ik die nog wel een keer.
Wat ik wel heb gezien is een Braziliaans gezin met veel kinderen dat op de fiets van het Noordoosten naar Rio de Janeiro gaat op zoek naar een betere toekomst. Verder heb ik een oude man met een accordeon spelende prostituee; een Italiaanse schapenherder die verleid wordt door een Franse pilote; een vrouw met een psychische stoornis, een boel lijken en mooie erfenis; een hoofd van de school die uit haar dak gaat van "The Edge of Seventeen" van Stevie Nicks; een stripboekenschrijver die samen gaat wonen met een fan; prachtige landschappen en vrijende stellen; een jongen die verliefd wordt op een politieagente; twee jongens die hun wapens leegschieten op alles wat beweegt in een school; een vrouw die een man uitdaagt te voelen wat zij voelt; een goedzak die het opneemt voor een weglopertje; een wijze man in een huis op een meer met wijze lessen; een jonge vrouw op zoek naar haar verleden; een man die met een handfiets op de Amerikaanse highway aan de kant wordt gezet door de politie; twee Chileense broers die verliefd worden op hetzelfde meisje; een Argentijnse man die geen afscheid kan nemen van zijn Renault 12; een jonge Zuid-Afrikaanse filmer en een dikbuikige Duitser die het ervan neemt in Louisiana; een Italiaanse vader die uit zijn dak gaat; een Japanner die de afwas doet voor een Thais meisje en een emotionele Amerikaan die moeilijk contacten maakt.
Op dit festival gaat het om "emoties". Catherine Breillat vertelde het al bij haar première. En emoties heb ik gezien!
Zeer actueel de film van Gus van Sant: "Elephant", die niets met olifanten te maken heeft, maar alles met een bloedbad op een school. Je vraagt je af, hoe zoiets kan gebeuren. Maar na het zien van deze film, heb je meer inzicht in de complexheid van de aanloop naar de schietpartij. De regisseur blijft onpartijdig, dus je mag zelf denken.
De nieuwste film van Catherine Breillat "Anatomie de L'Enfer", een regisseuse die constant grenzen aftast op gebied van seks en geweld, maakt ook behoorlijk wat emoties los. Ze laat een vrouw het grootste deel van de film naakt op een bed liggen in al haar kwetsbaarheid. Verder vindt de hoofdpersoon, Amira Casar, dat mannen lomp zijn naar vrouwen toe en gewelddadig, maar dat ze daar onwetend van zijn. De uitspraak "elkaars bloed wel kunnen drinken" wordt wel heel letterlijk genomen, maar het is mooi en kwetsbaar. Breillat toont nooit de mooie kant van seks: de liefde. Haar films zijn recht voor zijn raap en laten alles zien. Zo ook met deze. De opkomst bij de wereldpremière afgelopen zaterdag was overweldigend en natuurlijk gingen er al na een kwartier mensen weg, want je moet er tegen kunnen. De films van haar kunnen ervoor gaan zorgen dat je je ongemakkelijk gaat voelen, omdat ze thema's aansnijdt die eigenlijk "niet kunnen" Ze heeft gekozen voor Rotterdam voor haar première, omdat Rotterdam haar veel kansen heeft gegeven en succes. In de poll voor de publieksprijs staat de film ergens onder het midden. Zou er gekeken worden naar opkomst dan zou de film in de top 3 staan, misschien wel bovenaan. Tja, Nederland is een raar land wat dat betreft!
Ook de film van Bruno Dumont: "Twentynine Palms" heeft met emoties te maken. Heftige emoties, wel te verstaan. Een Amerikaan en een Europeaanse maken een trip door Amerika. Ze communiceren moeizaam en de intimiteit is gewelddadig. Ook de Finse film "Young Gods" heeft veel emoties in de film. De jonge goden denken dat ze alles kunnen en komen er hardhandig achter dat dit écht niet zo is!
Zeer ontroerd was ik van de film "Balle a Tre Passi", een van de films in deze film gaat over een oude man die eens in de maand een prostituee uitnodigt in zijn appartement om haar vervolgens accordeon te laten spelen op zijn bed. Hij is vrolijk en danst erbij; prachtig!
Een juweel van een film is "Spring Summer, Fall and Winter". Een oude wijze man woont in een houten huis in een meer, omgeven door prachtige natuur. Hij heeft een pupil in de leer en de methodes van de oude man zijn zeer doeltreffend. Genoten heb ik ook van het eenvoudige en misschien daardoor wel leuke in "Schultze Gets the Blues". Een dikbuikige Duitser raakt onder de indruk van "Cajunmuziek" uit Louisiana en gaat er werkelijk heen. Hij geniet van zijn leven, ook na zijn pensioen! Ook hier een afgeladen Pathé 1!
Dan 'Los Debutantes', een mooie Chileense film over twee broers die verliefd worden op hetzelfde meisje. Een meisje dat eigenlijk verboden terrein is, want ze is het liefje van de baas.
Een film die hoog gaat scoren is 'The School of Rock' met Jack Black als een waanzinnige rockfan die een schoolklas in no time omturnt in een rock 'n roll band. Geweldige finale! Leuke rol ook van Joan Cussack. Over passie gesproken!
In "Los Guantes Magicos" gaat het helemaal niet om de magische handschoenen. Deze absurde Argentijnse film zou ook nog wel eens in de bioscopen te zien kunnen zijn. Alejandro die met zijn Renault 12 taxichauffeur speelt in Buenos Aires. Zijn vriendin maakt het uit en maakt kennis met een aardig stel. Iedereen die binnenkomt moet naar de nieuwste cd komen luisteren. Vervolgens mag je plaats nemen op een stoel omgeven door twee joekels van speakers die je oren meteen doorspuiten. De volgende dag moet ook iedereen die het cd-tje heeft geluisterd meteen naar de oorarts. Geweldig!
In "Caterina va in citta" zien we een meisje die van het platteland wordt losgelaten in de grote stad. Alsof ze zo het diepe in wordt gesmeten. Het arme kind weet niet wat haar overkomt. Heel mooi!
Een Japanner in Bangkok in de film "The Last Life in the Universe" loopt rond met zelfmoordneigingen, maar elke keer komt er iets tussen. Dan ontmoet hij een Thais meisje die wel een ontzettende puinhoop van haar leven en huis heeft gemaakt...
In "The Brown Bunny" heb ik een keer een bruin konijn voorbij zien komen, maar verder duurt deze film te lang. Zeker zijn er emoties bij de film die is geregisseerd, ge-edited en geproduceerd door Vincent Gallo. Maar als je alleen bent gekomen voor de pijpscène die zoveel ophef maakte in Cannes, dan kun je beter een goede pornofilm huren...
Een aantal films ga ik recenseren in de loop van de komende weken, maar hier dus vast een voorproefje!
terug naar de specials