Zoe, van Drake Doremus (2018)
Zoe werkt in een relatie - onderzoekslaboratorium. Ze heeft een leuk appartementje, leuke collega's. Ze krijgt de schrik van haar leven, wanneer ze
ontdekt dat ook zij een experiment is.
Zoe (Lea Séydoux) werkt met haar collega Cole (Ewan McGregor) in een modern laboratorium dat menselijke relaties onderzoekt.
Zij is verantwoordelijk voor een zogenaamde matchmachine. Je voert alle elementen in het apparaat, en binnen enkele minuten weet je of je
"compatible" bent.
Ze doet dit nu al een hele tijd voor haar gevoel.
Zo heeft ze flink wat mensen gelukkig gemaakt.
Zelf is ze op zichzelf. Ze woont in een steriel appartement, en koestert gevoelens voor haar collega, Cole.
Hij op zijn beurt, probeert ieder persoonlijk contact tussen hen te vermijden.
Kan, hij heeft bindingsangst.
Geen probleem, denkt Zoe.
In het laboratorium worden menselijke robots gemaakt. Bijna niet van echt te onderscheiden. Ook qua gevoelens komen ze een heel eind.
Dan komt Ash (Theo James) bij hen werken. Ash is een robot. Hij houdt een presentatie over gevoelens en emoties. Zo zou hij alles beter kunnen
aanvoelen dan wie dan ook.
Het doel van de maker van de robots is dat ook "een companion die bij je blijft", te creeëren.
Ash heeft in de smiezen dat Zoe iets voelt voor Cole, en probeert de aandacht af te leiden.
Of haar niet te kwetsen.
Cole blijft Zoe maar ontwijken, dus moet Zoe zelf het initiatief te nemen.Interessante film, met aardige cast. Lea Séydoux kun je kennen van die film over twee lesbische meiden.
Vergeleken daarmee is het hier een ijskonijn. Wel eentje met gevoelens en empathie, maar toch.
Voor deze rol, is ze goed gecast.
Leuk gegeven is dat het laboratorium ook pilletjes maakt, die het mogelijk maken om de verliefdheid voor een uurtje of wat terug te voelen.
Ik moest erg denken aan "Ex-Machina", en aan "Her". In dat geval vind ik "Her" nog steeds de betere film.
Robots die steeds meer gevoelens krijgen en op mensen beginnen te lijken, terwijl mensen steeds meer op robots beginnen te lijken.
Grappig.