young at heart
Young at Heart, van regisseur Stephen Walker (2007)
Prachtige docu-film over de dagelijkse gang van zaken van een bijzonder koor uit Massachussets.
Het betreft hier koorleden met een gemiddelde leeftijd van boven de 75 jaar !
Bovendien is het repertoire ook heel speciaal: zij voeren songs uit op hun eigen manier van bijvoorbeeld:
David Bowie, James Brown, Coldplay en Sonic Yought. Om maar een greep te doen.Als de koorleden zijn voorgesteld dan zijn we getuige van de repetities van het Young at Heart Koor.
Dirigent Bob heeft engelengeduld met deze 'krasse knarren'. Dat moet ook wel want na de 75 dan neem je niet meer zo gemakkelijk zaken op.
Toch vertelt iedereen, niemand uitgezonderd, dat ze het verschrikkelijk leuk vinden om te doen en niemand probeert een repetitie te missen.
Natuurlijk zijn er ook minder leuke zaken die zo gebeuren in de tijd dat de film wordt opgenomen. Het wordt allemaal vastgelegd zonder nadruk op de emotie te leggen.De film wordt gelardeerd met clips die het koor heeft opgenomen en er zijn interviews bij de mensen thuis. Northampton, Massachussetts is de thuisbasis.
Momenteel is het druk repeteren voor de show. Dirigent Bob wil heel graag een aantal liedjes in de show opnemen,
maar het lukt maar niet om dat te doen. De meesten vinden ook klassieke muziek de mooiste muziek.
Het nummer Schizofrenia levert problemen op, en ook een liedje waar zo'n beetje 70 x het woord 'can' in voor komt,
is niet gemakkelijk aan te leren. Het heeft niets met huidskleur te maken, maar hier wordt gewoon plezier gemaakt.
'Ooooooooooooooooooooouw, I feel good'! Het moment van de try-out in een gevangenis is heel speciaal en wel emotioneel te noemen.
Tijdens de zeven weken van repeteren sterven twee van de koorleden; het hoort er bij op deze leeftijd.
Een man is al drie keer opgegeven door de medische wetenschap, maar zingt nog vrolijk door.
Goed, er moet wel een zuurstoftank mee het podium op, maar hij doet het!Ik heb ontzettend genoten van deze film. Sommige popsongs waren ineens te verstaan door de manier waarop ze werden vertolkt.
Het is geweldig om te zien dat deze mensen er niet voor kiezen om achter de geraniums te zitten, maar lekker zingen met elkaar.
Het maakt niet uit of het niet in één keer goed gaat. En plezier hebben ze....zo met zijn allen!
Een film die eigenlijk verplichte kost zou moeten zijn in alle bejaarden - en verzorgingstehuizen.