Wolfbergen, van regisseur Nanouk Leopold (2008)
Een caleidoscopisch portret van vier generaties van een familie en hun pogingen elkaar te bereiken.
De film opent met een mooi natuurtafereel. Er schijnt ligt door de bomen. Een shot dat heel lang duurt. Dan begint het verhaal. Konraad heeft heel zijn familie een brief geschreven waarin hij duidelijk maakt dat hij een einde aan zijn leven wil maken. We weten helemaal nog niet wie Konraad is. Ernst ( Jan Decleir ) is getrouwd met Maria ( Catherine ten Bruggecate ). Zij is bezig met haar eigen dingetje: een liposuctie aan haar dijbeen ). Haar dochter Sabine ( Tamar van den Dop ) raast maar door. Als haar man Onno ( Fedje van Huet ) haar vertelt van de brief, zegt ze dat ze deze morgenochtend wel zal lezen.
Het gezin van Onno en Sabine is niet echt stabiel. Het lijkt of ze langs elkaar leven. Hun dochters Zilver en Haas zijn ontzettend wijs voor hun leeftijd. Maar vooral dochter Haas heeft in de gaten wat er speelt. De relatie van Onno en Sabine is ook niet stabiel. Dat zien we wanneer Sabine in het bed zit van Micha. Later leren we dat dit haar ex is. Dan is er ook nog Eva ( Karina Smulders ). Eva heeft een mislukte relatie achter de rug en een abortus. Ze heeft dit duidelijk nog niet verwerkt en huilt bij het minste geringste. Onno en Eva krijgen iets met elkaar. Onno vertelt het aan zijn Sabine en die sluit zich vervolgens op bij haar ex. Terwijl ze zelf al jaren lang vreemd gaat met haar ex, schrikt ze nu dat haar man verliefd is geworden. En dan is er nog steeds die brief en Konraad...
Ik moest er even wennen. Guernsey heb ik ook gezien, dus ik was wel gewend aan de stijl van Naouk Leopold, maar toch is deze film nog indringender dan de vorige. Er hoeft niets gezegd te worden. Een gelaatsuitdrukking, of een gebaar, of stilte zegt soms veel meer. Ze filmt haar shots heel uitvoerig, of ze de kijker wil zeggen: "kijk verder dan je neus lang is". En inderdaad in de scène dat Maria en Ernst voor de spiegel staan, zie je eerst dat ze stoïcijns voor zich uitstaart, maar later beantwoordt ze zijn blik. Ingetogen zonder te vervelen. Je bent steeds bezig om op een rijtje te krijgen hoe het nu zit. Het duurt even voordat je door hebt wie tot wie in verhouding staat. En het einde is abrupt en eigenlijk ook weer niet!
Geen hoogvlieger wel mooi !