Whale Rider, van regisseur Niki Caro (2002)
Maorileider Koro is in afwachting van een nieuwe leider. Wanneer zijn kleinzoon bij geboorte overlijdt, is hij teleurgesteld. Zijn kleindochter kan geen opvolger worden, want zij is geen man. Het verhaal vertelt het verhaal van Paikea, een klein meisje, die zo graag wil en van haar opa die haar niet ziet.
De film begint heel mooi met het verhaal van de oude Paikea, die op de rug van een walvis naar het land, Nieuw Zeeland, is gekomen. Dit was het geschikte land voor zijn volk. Vervolgens zien we beelden in het ziekenhuis als Paikea's (Keisha Castle-Hughes) moeder overlijdt, tegelijk met haar broertje. Haar broertje zou de nieuwe leider worden. Zo was het bedoeld. Porourangi(Cliff Curtis), haar vader, weet met de situatie geen raad en laat het kind bij zijn ouders, maar staat er wel op dat zijn dochter genoemd wordt naar de grote leider!
Opa Koro(Rawiri Paratene) had in eerste instantie moeite met een kleindochter, maar we zien hem later op de fiets met diezelfde kleindochter. Hij brengt haar naar school en hij geeft een jochie een oorvijg die 'geen respect' voor zijn kleindochter heeft. Opa Koro ziet in dat het een probleem wordt met zijn opvolging. Zijn zoon wil niets weten van de oude tradities van leiderschap en reist de wereld af als kunstenaar. Wanneer opa een vrouw voor hem probeer te regelen, vertelt hij ineens dat hij een vrouw in Duitsland heeft, die zwanger is...
De oude man gaat zelf dan wel op zoek naar een leider en probeert van de jongens op de lokale school krijgers te maken en zo een leider te vinden. Hij wijdt ze in in alle tradities en geheimen van de oude Maori's en sommige vinden het best stoer. Ondertussen wil Paikea meedoen, maar dat kan natuurlijk niet... Gelukkig is oma, een zeer wijze vrouw(Vicky Haughton), die haar man laat geloven dat hij gelijk heeft. Hoezeer Paikea haar best ook doet, het mag niet baten. De oude blijft koppig vast houden. Totdat de dag komt dat de ware leider zich moet profileren...
Whale Rider is een prachtige film over de oude tradities van de Maori's, maar ook over de generatiekloof, over trots, respect, wil, kracht en liefde. Het is een film die je pakt. Op het einde zijn hele mooie beelden te zien van hoe het er vroeger aan toe ging bij de Maori's. Nu alleen nog op verzoek voor toeristen te zien... De film sleepte ontzettend veel prijzen in de wacht waaronder de publieksprijs van het IFF in Rotterdam, in 2003; zeer zeker de moeite waard om te zien.
