Valentin, van regisseur Alejandro Agresti (2002)
Verhaal over de 8-jarige Valentin, een slimme Argentijnse jongen, die verlaten door zijn ouders nu bij zijn oma woont. Hij komt er langzaam achter dat zijn waarheden niet de echte zijn en neemt het heft in eigen handen.
Valentin is 8 jaar en woont bij oma, omdat zijn moeder en vader gescheiden zijn. Hij zit op school in de derde en wil heel graag astronaut worden. De film speelt in de 60er jaren. Zijn oma is moe gestreden van het leven. Opa is dood en oma mist hem verschrikkelijk. Oma moppert veel op Valentin, maar dat maakt hem niet uit; toch houdt hij erg van haar. Het is een wijs joch voor zijn leeftijd. Zijn vader komt af en toe eens langs om geld te brengen en om een nieuwe vriendin te showen. Oma gelooft er allang niet meer in, maar Valentin hoopt nog steeds dat zijn moeder hem komt halen. Hij telt dan tot duizend, maar ze komt niet...
De jongen houdt erg van popmuziek. Hij speelt dan platen af die zijn tante heeft achtergelaten, toen ze het huis uitging. Sowieso heeft hij een liefde voor muziek en die deelt hij met de buurman, Rufo. Daar gaat het ook niet zo goed mee met relaties en als mannen delen ze elkaars problemen.
Als zijn vader, gespeeld door de regisseur zelf, voor de zoveelste keer met een vrouw thuiskomt, heeft Valentin zoiets van: het zal wel weer! Maar Laeticia is anders. Laeticia is jong en mooi; niet zo 'vet' als al die anderen. Ze maakt bij de kleine iets los en dat heeft zo zijn consequenties...
Mooie aandoenlijke film in de lijn van Amélie Poulain. Het verhaal wordt als het ware verteld door de negen jarige Valentin in 'volwassen' woorden. Dit geeft de film iets luchtigs, speels mee. Valentin, zo met zijn dikke bril, deed me een beetje aan Woody Allen denken. De scène waarin hij in zijn ruimtepak door het huis struint had weer iets weg van 'Major Tom'. Mooi om te zien hoe het mannetje omgaat met de wereld. Eigenlijk heel eenvoudig, zoals in de scène met Rufo bij de bushalte. Omdat hij keer op keer teleurgesteld is door volwassenen, gaat hij zelf de spelregels bepalen van het spel, want eigenlijk is het leven net een grabbelton!
Aanrader en winnaar van het Gouden Kalf in 2002!