Twentynine Palms, van regisseur Bruno Dumont (2003).
Een Amerikaan is met zijn Franse vriendin op weg naar Twentynine Palms, een plaatsje in Amerika. Ze spreken elk een andere taal en begrijpen elkaar niet, maar als zij de magische woorden "Je t'aime" fluistert, dan is hij niet meer te houden. Er volgt een vrij heftige neukpartij op de meest onmogelijke, maar zeer pittoreske, plekken. Op de achtergrond echter is constant een dreiging aanwezig.
Samen op weg in een Hummer. Dé auto voor een trip door de woestijn. Het doel is Twentynine Palms, maar wat daar is, blijft voor de toeschouwer een raadsel.
De twee lijken hun frustraties af te reageren op elkaar in de hevige, soms gewelddadige vrijpartijen. In het bubbelbad, op een stenencombinatie. Het is bijna lachwekkend. Helemaal op de lachspieren werkte bij mij het klaarkomen van de twee. Ze zouden het 10 kilometer verder nog horen!
Maar Dumont zou Dumont niet zijn als er nog iets van suspense zou zijn. En dat is er. Het lijkt of er elke keer buiten beeld iets op de loer ligt; het kwaad. En dat komt er.
Twentynine Palms was een vergissing op mijn lijstje en gaf me geen lekker gevoel toen ik de zaal verliet. De film begint met verbaal geweld en eindigt met veel fysiek geweld. Kan gebeuren!
Maar goed, als twee mensen in hun blote kont met op de achtergrond de woestijn, krampachtig proberen om plekjes te vinden om te neuken, je aanspreekt, dan is dit jouw film.
Voor anderen...laten gaan deze deprimerende film!