The Year I Started Masturbating, van Erika Wasserman (2022)
Wanneer
de ambitieuze en chaotische Hanna bijna 40 wordt aan haar man vertelt
dat ze nog een kindje wil, wordt ze afgewezen.
Sterker nog. Hij wil ermee stoppen. Hanna ontdekt dat ze teveel naar
anderen heeft geluisterd en te weinig naar zichzelf.
De bijna 40 jarige Hanna (Katia Winter) heeft een leuke baan, een leuk
zoontje en een man.
Haar biologische klok tikt en ze wil er heel graag nog een kindje bij.
Wanneer ze iets te laat op een date aankomt met haar man, is hij
duidelijk not amused. De twee kibbelen.
Hij is boos dat zij voor hem bestelt, maar gelukkig de babysitter redt
de situatie. Het etentje wordt afgebroken. Als de kleine man in bed
ligt, vertelt Hanna dat ze graag nog een kindje wil.
Hij schrikt zich te pletter, en zegt dat ze eerst maar moet proberen
dit gezin draaiende te houden.
"Je bent er nooit". Au! Dat doet pijn! En nu heeft ze nogwel een mooi
cadeau voor hem besteld, want Hanna is ook erg impulsief.
Op haar werk moet ze aangeven dat ze minder wilt werken. Dat vindt ze
lastig. Als ze aanklopt bij haar baas, wil hij haar promotie geven.
Ze gaat de hele tijd op en neer met de lift, want ze kan niet de knoop
doorhakken.
Dan besluit ze dat ze haar ontslag aanbiedt. Pats !
Als ze thuis vertelt dat ze haar baan heeft opgezegd, zegt haar man dat
dat nu ook weer niet de bedoeling was.
Hij heeft er duidelijk geen zin meer in. Geeft aan er 2 jaar in
geinvesteerd te hebben, en het werkt niet.
Hanna laat weten dat ze wel in therapie wil.
Daar staat ze dan. Geen baan, geen huis, en geen man meer. Als ze geld
wil opnemen realiseert ze zich dat ook geen geld meer heeft,
want die bank was best duur.
Ze probeert haar beste vriendin. Maar ook zij heeft haar eigen
problemen. Dan maar een hele oude klasgenoot geprobeerd. En dat lukt.
In de bar van een hotel probeert ze met alcohol de narigheid van zich
af te spoelen. Lukt niet helemaal.
Maar ze ontmoet wel een leuke vrouw, Liv, die zegt dat ze meer voor
zichzelf moet gaan zorgen.
"Denk eens wat meer met je poesje".
Nadat ze een jonge gast mee naar haar woonplek heeft gesleurd en 's
morgens naakt wakker wordt, met een heel gezin er omheen,
moet ze weer een andere plek zoeken.
Enfin, het gaat van kwaad tot erger. Hanna moet alles weer opbouwen en prioriteiten stellen.
Gezien
op Netflix, leek me dit wel een interessante film. Helemaal omdat het
geen Amerikaanse productie was, maar een Scandinavische.
De preutse Amerikaanse filmindustrie gaat al flippen bij het woord:
"pussy".
Laat staan bij een film die deels gaat over de bewustwording van het
vrouwelijk genot.
Deels,
want de film gaat natuurlijk over een vrouw die haar prioriteiten moet
herzien. Het lijkt me lastig, want ik ben een vent, om als vrouw,
zoveel rollen tegelijk te vervullen. De moderne vrouw moet werken, mama
zijn, en ook nog eens partner zijn.
Dat gaat Hanna eigenlijk goed af, maar toch vindt haar man dat ze zich
teveel met haar werk bemoeit.
Haar
vriendin leert haar inzien dat ze meer vanuit haar kut moet denken. Nu
is dat wellicht te plat, maar meer aan haar eigen genot.
En de regisseur kiest ervoor om Hanna eerst flink te laten lijden met
een lange ij.
Volgens mij was er een omslag in de film toen Hanna haar eerste echte
orgasme had gehad.
Ze zag alles door een roze bril en was erg vrolijk. Nu ze het eenmaal
had ontdekt, besteedt ze er ook meer tijd aan.
Op het werk is een leuke scene als ze een podcast via de centrale
speakers laat gaan.
Haar uitleg is briljant. Ze suggereert zelfs pauzes in te lassen om te
masturberen.
De
mannen in deze film zijn eigenlijk het zwakke geslacht, en duidelijk
bijfiguren.
Er is nog een scene in een pizzarestaurant waarin Liv uitlegt hoe de
vagina werkt. Gewoon, met andere gasten erbij.
Leuke
film. Geen hoogvlieger, maar wel een waar je een goed gevoel van krijgt.