The Killing of a Sacred Deer, van Yorgos Lanthimos (2017)
Het leven van een gerenomeerd hartchirug is perfect op orde, totdat een onbekende jongen zijn leven binnendringt.
Steven (Colin Farell), een gerenomeerd hartchirurg werkt in het ziekenhuis in de stad. Zijn vrouw is Anna (Nicole Kidman), en zij is
een uitstekend oogarts. Samen hebben ze twee kinderen. Het perfecte gezinnetje.Dan komt Martin (Barry Keoghan) in beeld. Hij is onder de indruk van Steven en wil later ook hartchirurg worden.
Steven en Martin spreken af om te kletsen in een café. En later neemt Steven hem mee naar zijn gezin.
Ook Anna is onder de indruk van deze keurige jongeman.
Hij maakt ook kennis met de zoon en de dochter, en is geďnteresseerd in de dochter.
Martin vertelt dat zijn vader is omgekomen bij een ongeluk.
Ze hebben allemaal medelijden met de jongen.Op een dag staat Martin bij Anna voor de deur, en de jongen dringt zich steeds meer binnen in het leven van de familie.
Wanneer Steven de moeder van Martin ontmoet, hoort hij dat zij weet wie hij is, en er vallen wat zaken op hun plek.
Deze tweede film van Lanthimos is best creepy.
In eerste instantie denk je, "goh, wat een aardige jongen", maar langzamerland wordt het eng.
De perfectie in het gezin is ook best eng te noemen. De manier waarop ze met elkaar omgaan, en ook hoe Steven en Anna seks met
elkaar hebben. Alles gaat volgens een draaiboek.
Terwijl zijn vorige film zich afspeelde in een dystopische wereld, speelt deze film zich af in deze wereld.
In een gewone stad, in een gewoon huis.
De cameraman heeft ook zijn best gedwaan met allerlei technieken en de muziek versterkt de beelden.
Als Griek is Lanthimos gefascineerd door de Griekse mythologie, en dit verhaal heeft te maken met thema's als schuld, wraak, en
boetedoening..
De film duurt 2 uur, maar binnen die 2 uur zit je echt op het puntje van je stoel.
Ik moest wel even goed kijken naar Colin Farell, want die heeft me toch een baard. En was ook onder de indruk van de acteerprestaties
van Chucky, eh, ik bedoel Barry Keoghan). Het sekstandje dat Steven en Anna laten zien, vond ik toch wat minder interactief.