The French Dispatch, van Wes Anderson (2021)
Een anthologiefilm over het tot stand komen van de laatste editie van een eigenzinnig vormgegeven magazine.
De film is opgebouwd in lagen. In zo'n beetje het eerste shot is te zien wat we kunnen verwachten. Een inhoudsopgave, zeg maar.
Een overlijdensbericht, een korte reisgids en drie verhalen.
Een vrouwelijke voiceover vertelt hoe "The French Dispatch" tot stand is gekomen.
Vanuit Liberty, Kansas, is Arthur Horowitzer Jr.(Bill Murray), naar Ennui sur Blasé gekomen om daar de zondagbijlage van de Kansas Evening Sun, van zijn vader,
te transformeren tot een weekblad van wereldklasse.
Op de achtergrond worden we meegenomen naar het fictieve plaatsje in Frankrijk.
Dan zien we hoe het er op de redactie aan toegaat. De schrijvers worden voorgesteld en er moet weer een volgend nummer komen.
Hoofdredacteur Horowitzer is een empatisch man. Wanneer hij de stukken voor zijn volgende editie ziet, knijpt hij zo nu en dan een oogje dicht.
Het eerste verhaaltje wordt verteld door Owen Wilson, en gaat over een fietsende reporter door het stadje. Hij verhaalt over de "mooie plekken",
van het stadje.
Op de redactie wordt druk gewerkt en de drie verhalen worden aan ons verteld.
In het eerste echte verhaal portretteert een kunstcritica (Tilda Swinton) een crimineel die in de gevangenis zijn schilderstalent heeft ontdekt, en diens muze.
(een gevangenisbewaarder). Benicio del Toro is de crimineel en Léa Seydoux zijn muze, Simone.
Of eigenlijk heeft een medegevange het ontdekt.
In het tweede verhaal, geschreven door een essaysiste, gaat het over de studentenprotesten in Ennui sur Blasé. Frances McDormand speelt de
essayiste, die een relatie krijgt met de hoofdpersoon uit haar verhaal.
Het derde verhaal gaat over de ontvoering van de zoon van een politieman. Eigenlijk gaat het stuk over eten en drinken, maar dat is een lang verhaal.
Het is geen gemakkelijke taak om van een film van Wes Anderson een beschrijving te maken.
Er loopt van alles door elkaar heen, en net zoals in zijn vorige films spelen er weer de nodige filmsterren in mee.
Uiteraard zijn vaste cast, maar ook weer nieuwe mensen. (Adrien Brody, Bill Murray, Tilda Swinton, Frances McDormand, Léa Seydoux, Denis Ménochet).
De acteurs zijn in een compleet andere setting te zien.
Zo speelt Lea Séydoux de muze van de crimineel. Ze poseert naakt voor hem.
Niet alleen wordt er met acteurs "gespeeld", maar ook met decors, en met kleuren.
In de film is maar weinig kleur te zien. En dan alleen maar een soort kleur met een waas erover heen.
In het laatste verhaal van de film over de ontvoering zit een achtervolging. Het is net of je in een stripboek van Kuifje zit.
Overal is te lezen dat Wes Anderson is geinspireerd tot het maken van de film, door het legendarische weekblad "The New Yorker".
Maar dat het erg goede film is geworden, staat voor mij als een paal boven water.
Ik kijk weer uit naar zijn volgende film !