The Bra, van Veit Helmer (2018)
Wanneer een bijna gepensioneerde treinmachinist uit Azerbeidzjan een bijzonder kledingstuk op de gril van zijn locomotief vindt,
maakt hij het er zijn queste van, de eigenaresse terug te vinden.Treinmachinist Nurlan maakt iedere dag hetzelfde ritje met zijn trein. Hij woont buiten het stadje waar zijn trein doorheen gaat.
Het stadje is een druk stadje en iedereen is bezig met de dagelijkse dingen.Er hangen ook waslijnen met gewassen kleding. Een theejongen fluit druk op zijn fluit om iedereen te waarschuwen, als de trein
er aan komt. Maar als de enorm lange trein door het stadje dendert, is er altijd wel iemand die vergeet de waslijn af te halen.
Daarom treft Nurlan 's avonds bij het schoonmaken van de locomotief het een en ander aan,
dat of op de gril is gekomen, of ergens anders op de trein.
HIj brengt het netjes naar de eigenaresse terug.Op een avond als de trein weer door het stadje komt, ziet hij uit zijn raampje dat een vrouw zich aan het uitkleden is. Hij ziet net
een stukje van de zijkant van haar borst en een bh-tje dat uitgaat. Haar gezicht ziet hij niet.
Als hij de locomotief aan het schoonmaken is, ziet op de gril een mooi bh-tje hangen, blauw met wit.
Hij speelt het filmpje terug in zijn hoofd van de vrouw die zich aan het uitkleden was.Eerst gooit ie het bh-tje weg, want hoe vindt je nu de eigenaar?
Maar later vist hij het toch weer uit de vuilnisbak.
Hij heeft een andere man ingewerkt als machinist, dus Nurin hoeft niet meer iedere dag op de trein.
Zo gezegd gedaan.
De volgende dag gaat hij in uniform een paar deuren langs om te vragen of de bh misschien past?
Maar hij komt van een koude kermis thuis.
Of de vrouwen willen het bh-tje graag hebben, maar het past niet. Of hij krijgt te maken met een boze echtgenoot die aan de
vrouw vast zit.
Dan komt zijn pensioen er aan, en hij kan zijn uniform thuis laten.Hij huurt een kamer in het stadje en gaat iedere dag op pad met zijn koffertje en het kostbare lingeriestukje.
Mooie kleine, intieme film waar niet in wordt gesproken. Je hoort alleen de geluiden die er echt zijn.
De trein die door het stadje dendert. De jongen die druk fluit dat de trein er aan komt.
De machinist die wordt ingewerkt kan alleen maar slapen als hij een simulatie maakt van de locomotief, en hij speelt trompet als
hij er aan komt. Zodat de vrouw die de wissels bedient hoort dat hij er aan komt.
Nurin is een integer mens. Hij brengt gevonden spullen terug. Zo ook met dit kostbare en delicate kledingstuk.
De vrouwen denken dat het allemaal hun maat is, maar hij past maar op een. Of eigenlijk in dit geval op twee.
Een beetje een hedendaags Assepoester sprookje. En zo leert hij ook dat er verschillende soorten vrouwen zijn.
Leuk gegeven is ook dat de regisseur verschillende nationaliteiten in de film laat spelen, dus in taal
verstaan ze elkaar niet. Er moet op een andere manier gecommuniceerd worden. Dat is zeker gelukt in deze film.
Er is een mooie rol voor de theejongen die handlanger wordt van Nurin. Hij is net iets brutaler dan de oude baas.