Simon, van regisseur Eddy Terstall (2004)
Een film over de bijzondere vriendschap tussen de superheteroseksuele Amsterdamse patjepeeër Simon (Cees Geel) en de homofiele student tandheelkunde, Camiel (Marcel Hensema). De twee verliezen elkaar uit het oog, maar als ze elkaar na veertien jaar toevallig weer tegenkomen, blijkt Simon ongeneeslijk ziek te zijn.
Het begint allemaal in 1988; het jaar waarin Nederland Europees Kampioen Voetbal is geworden. Simon scheurt langs de grachten van Amsterdam en krijgt ineens een jonge man op zijn motorkap. Zo, denk je dan: "die ligt in de kreukels"! Simon doet niet moeilijk en sleurt het slachtoffer zijn jeep in richting ziekenhuis. Na een bezoek aan het ziekenhuis, brengt hij Camiel, want zo heet hij, terug naar zijn coffeeshop. In de auto vertrouwt Camiel, met zijn nek in een band, Simon toe dat hij homo is. "Zo, jij liever dan ik", zegt Simon!
Vanaf dat moment zijn het vrienden en is Camiel een geregeld bezoeker van zijn coffeeshop. Zo raakt hij ook bevriend met de vriendin(nen) van Simon (Rifka Lodeizen en Eva Duijvestein). Simon handelt een beetje in hasj, heeft een strandtent en het nodige in Thailand, waar hij zo af en toe naar toe gaat. Hij houdt van avontuur, zegt wat hij denkt ( "verander jij eens even heel snel in een naakt wijf") en is geliefd door iedereen. Ook schenkt hij het nodige aan het goede doel, dus financieel zit het wel goed. Camiel vergeet zijn studie en raakt in de ban van Simon en zijn leven.
Wanneer Simon zijn 'buurman' ( zo noemt hij iedereen waarmee hij het goed kan vinden) uitnodigt mee te gaan naar Thailand, maakt Camiel kennis met de kinderen van Simon; die kunnen het gelijk met hem vinden. Op Thailand heeft Simon een aantal beachhouses staan die worden geëxploiteerd door zijn ex. Camiel ligt goed bij de vrouwen, maar begaat een fout: hij gaat naar bed met de vriendin van Simon. Hij realiseert zich te laat wat hij heeft gedaan en de vriendschapsband is geschonden.
Veertien jaar later komen de twee in exact dezelfde situatie tegen, dat wil zeggen, dat Camiel weer bijna het ziekenhuis in wordt gereden. Hij wil uitvallen tegen de bestuurder en ziet dat het Simon is. Met zijn muts met OK er op vertelt hij zijn vriend van weleer doodleuk dat hij kanker heeft. Camiel is inmiddels gaan samenwonen met zijn vriend, maar realiseert zich dat hij er nu moet zijn voor Simon. Camiel maakt kennis met de kinderen van Simon die nu in Nederland wonen en de vriendinnen van Simon hebben een andere man. (De vriendin van Simon van toen is zelfs getrouwd met de buurman, waar Simon een ontzettende hekel aan had) Toch blijven ze hem allemaal trouw; dat is échte vriendschap!
Simon is de 7e film van Eddy Terstall en persoonlijk vind ik dit de meest toegankelijke en beste film die hij heeft gemaakt. Er worden nogal wat onderwerpen aangesneden die niet gemakkelijk zijn zoals: homohuwelijken en euthanasie, dus die Oscar ( Simon is de Nederlandse inzending voor de Oscars in 2005) hangt een beetje af van de invulling van de jury. Terstall weet de film geen vals sentiment mee te geven en dat is knap, want dat ligt zeker op de loer.
Simon die het type ruwe bolster, blanke pit is en aan elke vinger een lekker wijf, krijgt te horen dat hij kanker heeft. Hoe gaat zo'n jongen daar dan mee om? Precies; niet zeiken! Hij gaat zeker niet veranderen in een kastplantje, neemt het heft in eigen handen door zelf het moment te kiezen wanneer hij er van tussen gaat. Deze beslissing is heftig, maar niemand staat er van te kijken. De humor blijft er ook gewoon in zitten, want als Simon wat vaker op bed ligt zegt hij tegen Camiel dat hij "een terminaal gezicht aan het oefenen is". De dialogen van de dames liegen er ook niet om als er een tegen haar kind zegt:"ik wou dat ik jou weer terug in je vader's pik kon stoppen". Of: "Je weet het weer leuk te brengen met die verneukeratieve kop van je". ( moeder tegen kind als hij iets komt vragen)
De vriendschap tussen de, inmiddels tandarts, Camiel en Simon is sterker geworden. Camiel is ook veranderd. Hij is niet meer die nicht van weleer. Hij gebruikt de zwarte humor van Simon ook op zijn patiënten. De vaste mensen waarmee Eddy Terstall werkt, zijn ook nu weer van de partij: Nadja Hüpscher, Rifka Lodeizen, Daan Ekkel e.a. Als bekend wordt wanneer Simon eruit wil, krijgt de film een ander gevoel en ik zag ook in het publiek de zakdoeken tevoorschijn komen. De scène op het eind zal een lange tijd op mijn netvlies gegrift blijven. Inmiddels is bekend geworden dat de film een flink aantal prijzen heeft gekregen in Utrecht op het NFF en ik weet zeker dat het daar niet bij zal blijven. Simon is een film die je zeker bij zal blijven en ik ga hem zeker nog een keer bekijken!