Shoplifters, van regisseur Hirokazu Kore-eda (2018).
Een samengesteld gezin woont in een klein huisje aan de rand van Tokyo.
Het gaat allemaal goed totdat er een mishandeld meisje wordt opgenomen in het gezin.
Een jongen steelt boodschappen bij een kleine supermarkt. Het lijkt of hij aanwijzingen krijgt van zijn vader.
Even later lopen ze samen naar huis.
Dit is een beetje het dagelijkse ritueel. Proletarisch winkelen, noemen wij dat, geloof ik.
In het huis aangekomen zien we dat er een oudere vrouw is, en nog twee jonge vrouwen. De oude vrouw zwaait duidelijk de scepter.
We krijgen een inkijkje in wat iedereen zo doet.
Zo werkt er een vrouw in een wasserij. Haar zus? werkt in een soort
fetisch-club. En oma? Zij gaat van tijd tot tijd op pad, en komt dan
terug met flink wat bankbiljetten.
Wanneer vader en zoon op een avond weer terugkomen van hun boodschappen, zien ze een meisje buitengesloten bij een appartement.
Binnen het appartement wordt duidelijk verbaal geweld gebruikt. Het meisje is naar buiten gezet.
Vader en zoon nemen het meisje mee en geven het iets te eten en laten het een nachtje bij hen slapen.
Ze heeft blauwe plekken op haar lichaam. Die niet van het vallen zijn.
De
volgende dag als ze haar terug willen brengen, wordt er nog steeds
gescholden in het appartement. Ze vinden het zielig, en nemen
het meisje weer mee naar hun huis.
Na een poosje wordt het meisje als vermist opgegeven door haar ouders. Dan gaan mensen vragen stellen, en wordt het lastig.
Ik vond dit een heel indrukwekkende - en vooral ook passievolle film. In het begin heb je geen idee hoe de verhoudingen liggen.
Je gaat er vanuit dat het een grootmoeder is, met kinderen en kleinkinderen.
Schijn bedriegt. Het gaat hier om een samengesteld gezin. Ik ben de term 'ersatz-familie', tegengekomen.
Een aantal mensen hebben elkaar gevonden op een of andere manier en leven en wonen samen. En het werkt !
Je ziet heel duidelijk dat hoewel ze arm zijn, ze niet ongelukkig zijn.
Het meisje heeft het prima naar haar zin. Veel beter dan bij haar ouders.
Dan komt de vraag bovendrijven van wanneer ben je een goede ouder?
En als je duidelijk geen opvoedingscapaciteiten hebt, moet er dan worden ingegrepen?
Je moet overal een examen voor doen, maar niet voor het ouderschap. Sommigen zijn geschikt, maar er zijn er ook genoeg die
dat niet zijn. Kijk naar de problemen in de jeugdzorg bij ons, en in andere landen.
Wij hebben hier jeugdzorg, maar dat is niet in alle landen zo. Veel
volwassenen belanden op straat na ontslag, schuld, scheiding.
Hier hebben we vangnet.
In een land als Japan bestaat er zoiets als trots en schaamte. Dus je gaat dat niet aan de grote klok hangen.
Als ouders wegvallen, belanden de kinderen op straat.
Kindermishandeling is natuurlijk strafbaar. Maar bewijs het maar eens!
Wanneer jij genoeg verdient, gaan er allerlei deuren voor je open, die voor anderen gesloten blijven.
In een ruimte van een paar vierkante meter wonen met zijn zessen? Dat was hier in de jaren 50/60 misschien, maar niet anno 2018.
En dan ook nog als geliefden de liefde bedrijven.
Koken, slapen, alles in één ruimte.
Wanneer zo richting het einde van de film de ware feiten boven komen,
dan krijg je echt een knal voor je kop. Dit kan toch niet, denk je!