Schultze Gets The Blues, van regisseur Michael Schorr (2003)
Dikbuikige vriendelijke Duitser die altijd in de mijnen heeft gewerkt wordt afgedankt en moet gedwongen met pensioen. Schultze is niet het type die bij de pakken neer gaat zitten en stort zich op zijn polkamuziek. In het dorpscafé is iedere ochtend een biertje of meer en dan de muziek. Als hij op een avond een aanstekelijk zydeco muziekje op de radio hoort, is Schultze verkocht. Hij weet het zeker: hij wil daar naar toe, waar deze muziek vandaan komt en het meemaken.
Zijn hele leven heeft ie in de mijnen gewerkt en daarna was het samen met zijn vaste vrienden door naar de kroeg. Dan worden de heren vroegtijdig met pensioen gestuurd. Er komt een nieuw ritueel: vissen. Iedere morgen trekken de mannen erop uit om een hengeltje uit te gooien en daarna natuurlijk naar de kroeg! Nu is Der Schultze, want de man mag er zijn in omvang, helemaal gek van polka en op zijn accordeon speelt hij de sterren van het behang. Kan ook niet anders want zijn vader was de grootste polkaspeler van het dorp. Dus Schultze moet in zijn voetsporen treden!
Maar de zaken lopen anders dan gepland, want op een avond hoort hij een aanstekelijk zydecomuziekje op de radio. In een mum van tijd heeft ie het nagespeeld en het blijft door zijn hoofd gaan. Schutze gets the blues, want hij raakt helemaal in de ban van de muziek en ook de keuken.
Dan rest er nog maar één ding en dat is natuurlijk er naartoe gaan. Hier wordt hij een handje bij geholpen door zijn dorp. En als hij dan eindelijk op zijn bestemming is, dan glimlacht de dikbuikige levensgenieter!
Prachtige eenvoudige film over de simpliciteit van het leven. Schultze wil geen dikke Mercedes of een mooi huis. Nee, hij wil zijn muziek spelen en ervan genieten!
Leuk gegeven en goed uitgewerkt. Het muziekje zat ook een tijdje bij mij in mijn hoofd en ik verliet de zaal met een grote glimlach op mijn gezicht.