Pas Sur La Bouche, van regisseur Alain Resnais (2003)
Gilberte Valandray trouwde haar eerste man, een Amerikaan genaamd Eric Thomson, tijdens een verblijf in Amerika. Het huwelijk hield geen stand en liep uit op een mislukking. Maar omdat de Franse consul het huwelijk nooit heeft geratificeerd is het in Frankrijk niet rechtsgeldig. Terug in Parijs stapt Gilberte in het huwelijksbootje met Georges Valandray, een rijke metallurg. Georges, die standvastig gelooft in het huwelijk mits zijn vrouw de eerste en enige echtgenote is, weet niets van Gilberte’s eerdere huwelijk met Eric Thomson. Alleen Gilberte's zus, Arlette Poumaillac, die nog vrijgezel is kent haar geheim. Maar wat gebeurt er als puur toevallig Georges Valandray zaken gaat doen met Eric Thomson en daaruit een vriendschap voortvloeit?
Het is een remake van een klucht die zich afspeelt in de 20er jaren, van Andre Barde ( 1925). Maar wat ik zelf niet wist, is dat het hier om een operetta gaat! Een musical dus! Aangetrokken door het feit dat publiekslieveling Audrey Tautou meespeelt, zijn toch wel wat mensen op het verkeerde been gezet. Tautou speelt hier een verwend kreng die verliefd is op de minnares van haar moeder, gespeeld door Sabine Azema. Paps ( Pierre Arditi) weet van niets, want hij is van mening dat de eerste man van de vrouw een dusdanig stempel achterlaat op haar dat hij niet bang hoeft te zijn dat ze vreemd zou gaan of iets dergelijks. Nu wordt Gilberte Valandray niet alleen aanboden door haar man, haar minnares, maar ook nog door haar butler... Tja, zo gaat dat: de één heeft niets, de ander alles! Ik moet een beetje denken aan het theater van de lach van John Lanting, waar ook iedereen vreemdging met iedereen, maar net op het goede moment werd de situatie gered. Amusant, maar geen hoogvlieger.