Nirgendwo in Afrika, van regisseur Caroline Link (2001)
Nirgendwo in Afrika gaat over een welgesteld Joods gezin dat Duitsland moet ontvluchten voor de nazi's. Ze komen terecht in Kenia. Een land met een totaal ander klimaat, andere mensen en tradities. Er volgt een confrontatie met henzelf.
Jettel ( Juliane Köhler) en haar dochtertje Regina moeten Duitsland ontvluchten in 1938, vanwege de steeds meer toenemende dreiging van de nazi's. De vader, Walter ( Merab Ninidze) , is alvast vooruit gegaan.
Moeder en dochter worden verwelkomd door een enthousiaste vader, maar moeder is helemaal niet blij. Ze merkt langzamerhand dat ze hier helemaal niet rijk is en al helemaal is er geen plek voor al haar meegebrachte servies! Ze gaan werken voor een Australiër en worden veehouders. Al snel komt de oorlog ook in Kenia en moet Walter naar de gevangenis; hij is immers Duits. Jettel gaat in een soort vrouwengevangenis, dat meer op een vijfsterrenhotel lijkt, dan een gevangenis.
Met hulp van een soldaat lukt het haar Walter een bezoek te brengen en ze mobiliseert zelfs alle vrouwen om de mannen vrij te krijgen.
Terug naar hun oude farm lukt niet meer, maar ze krijgen een andere farm en moeten alweer een nieuw leven opbouwen, maar dan merken ze allebei dat ze nog steeds worstelen met hun gevoelens. Houden ze nog wel van elkaar? De oorlog is inmiddels afgelopen en het lijkt of Jettel nu wil blijven en haar plekje heeft gevonden. Haar dochter gaat naar school en haalt prachtige cijfers. Nu is het Walter die onrustig is en weg wil. Hij aast op een baan in het nieuw op te bouwen Duitsland...
Beste Buitenlandse Film van 2003 op de Oscaruitreikingen was het, deze prachtige film gebaseerd op het boek van Stefan Zweig. Op het begin van de film zien we de twee locaties door elkaar. Aan de ene kant de bushbush van Kenia en aan de andere kant het Duitsland van voor de oorlog. We zien de film eigenlijk door de ogen van Regina en juist zij kan zich het beste aanpassen en begrijpt de vreemde cultuur als de beste. Zelfs de Kenianen vinden haar heel wijs en de kok ( ik ben even zijn naam kwijt) zegt ook letterlijk dat zij hun vader en moeder maar de weg maar moet wijzen.
Mooie beelden van het Afrikaanse land en veel ruimte voor de meningsverschillen tussen Jettel en Walter. Goed gedaan! Jammer dat de Oscarbeeldje niet naar Paula van der Oest ging natuurlijk, maar ik ben sportief en deze film was stukken beter dan de onze!
