Mar Adentro, van regisseur Alejandro Amenabar (2004)
Na een tragisch ongeluk is een man verlamd vanaf zijn nek. Hij ligt al bijna 30 jaar in bed en wordt verzorgd door zijn familie. Sinds het ongeluk is zijn doel in het leven veranderd. Zijn doel is nu op een waardige manier een einde te maken aan zijn leven. Een probleem: het mag niet!
Ramón Sampedro ( Javier Bardem ) ligt al een flinke tijd krachteloos in bed, nadat hij een bijna fatale duik heeft gemaakt in het water van de zee. Hij heeft een tijd geprobeerd er te maken wat er van te maken viel, maar is in de loop van de jaren erachter gekomen dat dit niet werkt. Hij heeft hulp van een vereniging die zich inzet voor euthanasie. Want, dit is bij de wet en, voor de kerk helemaal, in het katholieke Spanje verboden.
Hij wordt onderhouden door zijn broer en schoonzus. De hele familie woont in een huis. Zijn broer begrijpt niets van zijn wens zijn leven te beëindigen en dat geldt ook voor zijn schoonzus.
Er komt hulp in de vorm van een advocate die zelf ook aan een progressieve ziekte lijdt. Julia ( Belén Rueda ) gaat hem verdedigen, want zij weet wat er aan de hand is. Er volgt een slepend en levendig verhaal met flashbacks, want Julia moet van alles over haar cliënt weten.
Iets later komt er nog een vrouw in zijn leven die de boel behoorlijk op zijn kop zet, de simpele, maar eerlijke Rosa ( Lola Dueñas ). Er ontstaat zelfs een soort machtstrijd tussen de vrouwen, want allebei zijn ze danig geïntrigeerd door Ramón. Af en toe zien we hoe Ramón opstijgt uit zijn bed en met een noodvaart richting de zee vliegt. De zee waar het allemaal is begonnen...De zee, die nog altijd in zijn hoofd zit!
Dit is een zeer interessante film en niet weer zo'n film over euthanasie! De film is gebaseerd op een verhaal dat écht is gebeurd en gaat over het leven. Is het een recht, of een plicht? Moet je écht doorgaan met leven, als je dit niet kunt zoals je het wilt? Als je het recht hebt om te leven, dan heb je toch ook het recht om niet te leven? Het kromme van de wet komt ter sprake en we zijn getuige van het gesleep van het kastje naar de muur van de man. Natuurlijk komt de kerk er bij, want er is een predikant die hetzelfde ziektebeeld heeft als Ramón. Dit is écht een hilarische scène, want de rolstoel van de geestelijke kan de smalle trap in het huisje niet op, dus de communicatie gaat eerst via een onderdaan en later door het trapgat. Bardem speelt een sublieme partij en zet een cynische, krachtige en een tikkeltje komische Ramón neer. Hij zorgt ervoor dat de vrouwen die in zijn leven gekomen, zichzelf nog eens goed in de spiegel gaan bekijken en weet uiteindelijk dat alleen de vrouw ( of man) die écht om hem geeft, hem kan helpen. Zwaar onderwerp, maar door Amenabar en Bardem prachtig weergegeven!