lost in translation


 

Lost in Translation, van regisseur Sofia Coppola (2003)

Bob Harris (Bill Murray) en Charlotte (Scarlett Johansson) zijn twee Amerikanen die verblijven in Tokio.
Bob is een filmster op zijn retour die in de stad is voor de opnames van een whiskey commercial,
terwijl Charlotte een jonge vrouw is die achter haar man (Giovanni Ribisi), een aan zijn werk verslaafde fotograaf, aan sukkelt.

Wanneer ze allebei niet kunnen slapen ( jetlag en zo) komen Bob en Charlotte elkaar ’s nachts tegen in de bar van het luxe hotel.
Uit deze toevallige ontmoeting groeit weldra een verrassende vriendschap.

Charlotte en Bob trekken erop uit en gaan Tokio in waarbij ze verschillende hilarische ontmoetingen hebben met de inwoners,
en uiteindelijk een nieuw geloof krijgen in de mogelijkheden van hun beider levens.

Bob komt aan in Tokyo in zijn limousine en wordt overweldigd door de schreeuwende neonreclames van de Japanse hoofdstad.
Hij ziet er moe uit en dat gevoel wordt nog eens versterkt als hij de auto uitstapt en een welkomstcomité krijgt van het hotel.
Alle mensen buigen als een knipmes voor Bob, die op dit moment alleen maar aan zijn bed denkt.

Van slapen komt natuurlijk helemaal niets, want Bob kampt met een 'huge' jetlag!
De volgende morgen wordt hij verwacht bij de opnames van de reclamespot en met een niet zo uitgeslapen gezicht staat hij in de lift. 
De Japanners hebben een tolk, maar Bob denkt er zo het zijne van en snapt niets van de taal. Hij doet wat gevraagd wordt.
Als hij weer niet kan slapen gaat hij maar naar de hotelbar en ziet daar een jonge vrouw die kennelijk ook kampt met hetzelfde probleem.
Charlotte heeft een man die fotograaf is van een rockband. Zij hangt de hele dag maar een beetje rond in het hotel.
Bob en Charlotte vinden in elkaar een gesprekspartner en gaan ook samen op pad.

Bob is een gelukkig getrouwd man, die toch wel een beetje blij is dat zijn manager deze snabbel heeft geboekt,
want de zaken aan het thuisfront gaan toch niet helemaal zoals ze moeten gaan.
De belangrijke beslissingen gaan via de telefoon en wanneer zijn advies wordt gevraagd over de kleur vloerbedekking,
stuurt mevrouw gewoon een doos met samples toe met Fedex!

Charlotte en Bob worden soulmates en treffen elkaar 's nachts aan de hotelbar of overdag als Bob klaar is met de opnames.
Je ziet dat beide mensen een soort van opleven in de chaos waarin ze verkeerd zijn geraakt en op die manier hun leven weer kunnen oppakken.

Sofia Coppola heeft deze film semi-autobiografisch gemaakt, omdat zij als geen ander weet hoe het is om steeds maar weer in een vreemde stad,
met nog vreemdere mensen te zitten. Het aspect van verloren zijn, is zeer goed te zien.

Verder is Bill Murray de perfecte cynische Bob, die van alles een feestje kan maken!
De film begint met een prachtige shot van een vrouw die op bed ligt met alleen maar haar slip aan.
De manier waarop ze ligt, straalt verveling uit, lamlendigheid.
En volgens mij wilde de regisseur dat nu juist duidelijk maken.
Jammer van die Oscar voor de Beste Film, want voor mij was ie het wél!

 
   



terug naar de vorige pagina