Los Lunes al Sol, van regisseur Fernando Léon de Aranoa (2003)
Mooie film over een stel mannen die op een scheepswerf hebben
gewerkt als collega's.
De werf is er niet meer en het werk dus ook niet meer. Het valt niet
mee om weer werk te vinden en er is nog zoiets als trots.
De één is sterker dan de ander en iedere maandag begint de werkweek die
nooit begint.
Vier
mannen uit een noordwestelijke Spaanse kuststad gaan iedere
maandagmorgen met de veerboot naar de grote stad om te solliciteren.
Ze hebben allen op een scheepswerf gewerkt, maar die is gesloten. Het
bedrijf kon niet op tegen de harde concurrentie van vooral Aziatische
landen.
Een van die mannen heeft zich niet laten 'afschepen' met een premie,
maar is tot op het laatst doorgegaan en heeft verloren.
Santa, subliem neergezet door de politieman uit Carne Tremula (Javier
Bardem), is charismatisch, heeft een grote bek, charmant, koppig maar
geen geld.
Samen met zijn (ex)collega's slijten ze hun dagen in de kroeg of in de
supermarkt.
Die
collega's hebben stilletjes de strijd al opgegeven.
José(Luis Toscar), is enorm gefrustreerd van het feit dat zijn vrouw de
peseta's moet binnenbrengen,
en zijn hersenspinsels brengen hem ertoe dat hij haar verdenkt van
vreemdgaan.
Amador(Celso Bugallo) is een stil drinkende vijftiger die niemand
anders heeft. Dan is er nog Lino(José Angel Egido), die wel wil,
maar telkens weer tegen de tijd oploopt.
Hij moet het opnemen in de
sollicitatie tegen veel jongere mensen.
Tenslotte is er nog de maffe Rus, Sergei, die het prachtig vind om met
Santa en de zijnen rond te hangen.
De enige die er iets aan over heeft gehouden is de kroegbaas van La
Naval.
Hij zorgt als het ware een beetje voor zijn mannen door ze gratis te
laten drinken. En hun laatste project ligt in het dok, roestig te
worden.
Dit
is een sociaal geëngageerde film, maar op een andere manier dan
bijvoorbeeld van Ken Loach.
Ik moest onmiddellijk denken aan de film 'The Navigators', waarin ook
sprake is van een 'oprotpremie',
maar regisseur Fernando Léon de Aranoa maakt het geheel wat beter te
behappen.
Santa is een eikel van een vent, maar je lacht om het feit dat hij
weigert te betalen voor het ritje met de veerpont of om zijn avances
met de vrouwen.
Hij is de regelaar en de andere zijn volgers. Zo regelt hij een avondje
babysitten. Niet direct natuurlijk, want wie zou zo'n babysitter willen
hebben...
Nee, hij doet dit via de dochter van de kroegbaas, zodat zij naar een
vriendje kan.
De opbrengst wordt natuurlijk gedeeld en intussen zuipen Santa en zijn
maten de gehele drankvoorraad leeg van de eigenaar van het huis!
Je voelt de frustratie van José en Lino die heel ver gaat, maar het is
verborgen drama: er wordt niet de nadruk op gelegd en voelt dus veel
luchtiger aan.
Officiële
selectie van Spanje voor de Academy Awards van 2003,
winnaar van vier prijzen op het Filmfestival van San Sébastian en
winnaar van maar liefst vijf Goya's
waaronder die van Beste Film en Beste Acteur!
Moet ik nog meer toevoegen?