Life during Wartime, van Todd Solondz (2009)
Wederom meerdere verhaallijnen die door elkaar lopen in dit 'vervolg' op 'Happiness'. Tien jaar later bakken de zussen Jordan er nog steeds niet zoveel van en zijn ze nog steeds op zoek naar de ware. Nu worden ze 'lastig gevallen' door het verleden en worstelen met begrippen zoals vergeten en vergeven.
Een vervolg, maar toch ook weer niet. Het begin is zo'n beetje hetzelfde. Andere spelers en aangepast aan de tijd dumpt Joy ( Shirley Henderson) haar man wederom in een restaurant. Geweldige scène wanneer we leren dat haar man aan alle mogelijke drugs heeft gezeten en alles heeft gedaan wat God verboden heeft. Zij heeft al die tijd alles met de mantel der liefde glad gestreken, tot nu dan. !
We pakken de draad zo'n tien jaar later op.
Joy is sociaal werkster en verlaat dus haar man, maar wat nu? Aan haar zus Helen (Ally Sheedy) hoeft ze het niet te vragen. Die leeft in Californië een luxe leventje en is nog meer vervreemd van de echte wereld dan eerst. Trish voedt haar kinderen nu alleen op, nadat haar man de gevangenis in is gegaan. Ze probeert zich te richten op de toekomst en heeft een nieuwe vriend, die eigenlijk heel normaal en saai is!
Haar zoon Billy studeert en woont op kamers en haar zoontje Timmy (Dylan Riley Snyder) is nu de man in huis. Wanneer Trish helemaal in de zevende hemel binnen komt deelt ze haar gevoelens met Timmy. Het joch begrijpt er niets van!
Natuurlijk spelen er wederom karakters op de achtergrond mee. Een hele belangrijke is Bill, die inmiddels uit de gevangenis is ontslagen en aan zichzelf wil gaan bewijzen dat hij niet meer op jonge jongetjes valt. In een bar versiert hij de eerste de beste vrouw en gaat met haar naar bed. Die eerste de beste vrouw wordt vertolkt door Charlotte Rampling. Ze speelt een echte barfly!
Genoeg stof dus om van te genieten in deze 'life during wartime'! Was het eerst de treffende titel 'Happiness'. Nu heeft Solondz gekozen voor 'Life During Wartime'. Ik dacht eerst dat het om een oorlogsfilm was, maar later las ik dat dit niet het geval was. Het is even wennen omdat je de oude personages verwacht. Maar Shriley Henderson is nog slanker en fragieler dan Jane Adams. De nieuwe Bill, Ciarán Hinds, vond ik minder overtuigend. Allison Janney, zet een prima Trish neer. Meegenomen dat iedereen tien jaar ouder is. Zoontje Timmy zorgt weer voor de vragen. Hij vraagt zich af of je kunt vergeven en vergeten of vergeten zonder te vergeven, of andersom. Ook Billy, die nu studeert heeft er maar moeilijk mee. Want was zijn vader voor hem nu ook zo'n monster? En de songtitel zit nog steeds in mijn hoofd :-)
Aanrader !