Les Invasions Barbares, van regisseur Denys Arcand (2003)
Een bont gezelschap van linkse intellectuelen in Franstalig Canada wordt weer herenigd na lange tijd, wanneer één van hen een terminale ziekte blijkt te hebben. Het idealisme is grotendeels verdwenen, maar de emotionele band is er nog steeds.
Rémy (Rémy Girard), een cynische professor wordt met de ambulance afgevoerd en krijgt in het ziekenhuis te horen dat hij een ernstige ziekte heeft. Zijn ex-vrouw die dus niet meer bij hem woont, zorgt voor hem. Zij belt hun zoon, Sébastian(Stéphane Rousseau), die in de UK woont en een topbaan heeft. Het blijkt meteen dat de band tussen de twee mannen niet erg hecht is, want de zoon reageert zo van "ik heb niets met hem". Toch spoedt hij zich naar Canada, alwaar hij ontdekt dat het met de medische voorzieningen niet zo geweldig is gesteld aldaar. Heel goed gefilmd het stuk in het ziekenhuis, waar het lijkt of je vlak achter de zuster aan loopt.
De situatie is heel slecht en Sébastian ziet in dat als hij niet ingrijpt, dat zijn vader zal eindigen op de gang van dit ziekenhuis. En dat wenst hij hem nu ook weer niet toe. Moeder Louise( Dorothée Berryman, vertelt doodleuk over het bed van haar zieke ex hoe de vork in de steel zit aan de zuster. Dat manlief er een aantal maîtresses op na houdt , bijvoorbeeld. Enfin Sébastian zet alles in werk om het zijn vader zo gemakkelijk en geriefelijk mogelijk te maken in dit ziekenhuis. Dat houdt in dat hij een complete etage die leegstaat laat meubileren en restaureren. Verder zoekt hij contact met alle vrienden en vriendinnen waar ook ter wereld ze zich nu bevinden. En binnen een paar dagen is het een vrolijke boel in het ziekenhuis. Een hereniging van linkse intellectuelen!
Langzamerhand zie je dat de band tussen de zoon en de vader wat hechter wordt, want de zoon heeft geregeld dat vader bestraald wordt in de USA. Dus iedere dag gaan de twee in een bus heen en weer! Om de pijn te verzachten stapt Sébastian het drugscircuit in. Weliswaar via via, maar toch! Hij maakt een zakelijke transactie met de dochter van een van de vrouwen. Het meisje in kwestie is verslaafd en weet de weg. Sébastian geeft haar geld om het spul voor zijn vader te kopen en het toe te dienen. Ondertussen worden in het ziekenhuis oude verhalen opgehaald en het vuur in een aantal is nog niet gedoofd. Leuk als een van de vriendinnen zegt dat haar tegenwoordige vriend de televisie is, dus de seks is niet meer zo belangrijk!
In het ziekenhuis is er niets meer te doen en Rémy mag zijn laatste dagen slijten in een zomerhuis van zijn vriend, die er zelfs een ruzie met zijn vrouw voor overheeft! In het zomerhuis gebeuren een aantal emotionele dingen. De vrienden van toen maken er een feest van voor Rémy, die het zelfs voor elkaar krijgt zijn persoonlijke zuster ( Marie-Josée Croze) te laten afkikken. De oude man geeft eindelijk zijn verzet op en verzoent zich met zijn zoon en dat is toch wel een erg mooi moment. En voor de rest moet je zelf maar kijken, want het is een geweldig mooie film, die in mijn ogen de drie Césars, de twee Gouden Palmen en de Oscar meer dan verdiend heeft! Ik wil nog verder gaan, want deze film is voor mij tot nu toe de beste film die ik heb gezien in 2004!