Le Chiavi di Casa, van regisseur Gianni Amelio (2004)
Naar het autobiografische
boek van Giuseppe Pontiggia vertelt de film over een bijzondere vader-zoon
relatie.
Gianni ( Kim Rossi Stuart ), een jonge man, ontmoet na vijftien jaar voor het eerst zijn zoon Paolo
( Andrea Rossi ).
Gezamenlijk nemen zij de trein naar Berlijn, waar Paolo voor onderzoek naar het
ziekenhuis moet. Paolo is gehandicapt, maar hij is ook vrolijk, eigenwijs en
extravert.
Tijdens de reis leren vader en zoon elkaar kennen. Gianni moet daarbij zijn
eigen angst en schaamte overwinnen. In het Berlijnse ziekenhuis ontmoet Gianni
een vrouw die haar zwaar gehandicapte dochter begeleidt. Mede hierdoor plaatst
Gianni zijn relatie met Paolo in een ander perspectief. Ver van hun vertrouwde
omgeving groeien Gianni en Paolo naar elkaar toe.
Na hun verblijf in Berlijn neemt Gianni Paolo mee naar Noorwegen om een meisje
op te zoeken waarmee Paolo correspondeert. Daar vraagt Gianni of Paolo bij hem
wil komen wonen. Paolo stemt toe, op voorwaarde dat hij zijn eigen huissleutels
krijgt....
Deze zeer bijzondere en intrigerende film was voor mij één van de grote kandidaten voor de publieksprijs, maar de film heeft in vooral Italië de nodige prijzen meegenomen. Gianni, de biologische vader van Paolo, is meteen bij de geboorte vertrokken. Hij kon de verantwoordelijkheid niet aan. Paolo's stiefvader maakt een afspraak met Gianni en in een café wordt geregeld dat Gianni met Paolo mee naar Berlijn gaat. Daar krijgt hij speciale orthopedie in een ziekenhuis, waar hij eerder is geweest. Paolo is niet alleen lichamelijk gehandicapt, ook verstandelijk is iets niet in orde. Maar dat hij doorzettingsvermogen heeft, staat als een paal boven water! Hij noemt de zaken bij de naam en hier moet zijn vader even aan wennen, maar het gaat steeds beter. In Berlijn leert Gianni een vrouw, Nicole, (uitstekend vertolkt door Charlotte Rampling) kennen die ook vaker in Berlijn is geweest met haar dochter voor behandelingen. Door gesprekken met deze vrouw leert Gianni ook de andere kant kennen. Als Paolo en Gianni elkaar uit het oog verliezen, stelt zij hem gerust. En inderdaad Paolo zit keurig netjes op het politiebureau. In Berlijn besluit Gianni om er volledig voor te gaan en hij stelt voor om Paolo's penvriendin in Noorwegen op te gaan zoeken. Gianni was even vergeten dat Paolo toch alles in zijn eigen wereldje beleeft, maar hij pakt het heel goed op.
Wat me heel erg aantrok in deze film was het feit dat er geen vals sentiment werd gebruikt. Alle acteurs zijn écht en het is soms keihard, maar wel écht!
Klasse!