Le Huitième Jour. van Jaco Dormael (1996)
Er bloeit een ongewone vriendschap op tussen zakenman Harry en Georges, een vrolijke man met het Down Syndroom.
Harry is een verkoper pur sang voor een grote bank in een stad in België. Alles gaat volgens ritueel. De wekker om 7.30, de 2 boterhammen die het apparaat uitschieten, het filerijden en toeteren en zijn toespraken. Hij vertelt iedereen wat de basistechnieken zijn voor een goede verkoper.
Privé leeft hij gescheiden van zijn vrouw en 2 meiden. Zij is bij hem weggegaan, omdat ze er niet meer tegen kon. Harry begrijpt het niet, maar berust. Om de zoveel tijd mag hij zijn meiden zien. En dat gaat goed. Tot dat hij een keer zo met zijn werk bezig is, dat hij ze vergeet op te halen van de trein. Hij belt zijn vrouw, maar die wil hem niet meer zien en dat geldt ook voor zjjn meiden. Langzaam zien we Harry instorten.
Georges is een altijd vrolijke man met Down Syndroom. Hij is graag gezien in de instelling waar hij woont. Zijn moeder is overleden al vier jaar, maar dat vergeet hij voor het gemak. Hij is verliefd op Nathalie, maar die is al verliefd op Johnny Halliday. Tja.
Op een dag als zijn vrienden allemaal worden opgehaald, maakt Georges zijn koffer klaar voor vertrek. Hij besluit om weg te gaan. Dan ontmoet hij Harry. Dat wil zeggen. Harry rijdt hem haast ondersteboven in de nacht. Die probeert hem eerst te kalmeren en naar de politie te brengen, want wat moet hij met zo'n man aan. Maar dan ontstaat er een bijzondere band tussen de twee. En ondanks zijn moeilijke tijd laat Georges hem weer lachen en kennis maken met het echte leven.
In het begin horen we een andere versie van het scheppingsverhaal van Georges. Zo van dat hij de vrouwen schiep. Georges merkt op dat die niet prikten als je ze een kus gaf. Daarna schiep hij toch ook echt de televisie. Een medium waar Georges zijn referenties vandaan haalt. Zo is hij helemaal gek van een Italiaanse zanger. Soort Italiaanse Andre Hazes. En ziet hij zijn moeder regelmatig verschijnen. Maar gek? Nee, dat is hij zeker niet.
Mooie film over de bijzondere vriendschap die ontstaat tussen Harry en Georges. Harry leert van Georges zijn emoties weer terug te vinden en weer te genieten van het leven. Maar het is ook een film die je laat zien dat de wereld toch nog steeds vreemd reageert als er mensen met Down Syndroom in de buurt komen. Terwijl zij wel heel erg puur zijn. Vooral in hun emoties. Ik heb hem nu een paar keer gezien en blijf hem heel mooi vinden. Zonder echt sentimenteel te worden. Er wordt genoeg gelachen en dat mag ook !