La Vie d'Adèle , van regisseur Abdellatif Kechiche (2013)
Prachtig verhaal over de emotionele ontdekkingsreis van de jonge Adèle, die verliefd wordt op een vrouw.
Adèle
(Adèle Exarchopoulos) is een mooie meid. Ze zit op de middelbare
school, heeft vrienden, vriendinnen en leuke ouders.
Ze houdt van
literatuur, maar dan moet het wel door de juiste persoon worden
gegeven. Aan fans geen bezwaar, maar haar eerste keer is
teleurstellend.
Ze kijkt erbij alsof ze denkt: is dit het nu?
Op
het moment dat zij een meisje met blauw haar op straat ziet, verandert
haar leven voorgoed. Het meisje met het blauwe haar,
Emma (Lea
Séydoux), dringt haar dromen binnen en het lijkt of Adèle onbewust naar
haar op zoek gaat. Ze treft haar in een gaybar.
Het is
liefde op het eerste gezicht en als snel krijgen de twee een relatie.
Een enorm passionele relatie, waarbij Adèle haar vriendin adoreert. En
alles om haar heen laat vallen. Haar vriendinnen begrijpen het niet,
maar het deert haar ook niet.
Voor haar ouders is Emma een vriendin die
haar helpt met filosofie. Emma tekent graag en wil later exposeren.
Ze
leest Sartre. Adèle leest heel graag, houdt van Bob Marley en wil
later voor de klas staan. Zo verschillend en toch.
Het gaat allemaal goed, totdat Emma niet lekker in haar vel zit en Adèle zich verwaarloosd voelt.
Wat in
deze film wordt getoond en wat de kracht ook is, heeft te maken met de
enorme toewijding en passie.
Je kijkt naar een film over een lesbische
vriendschap, maar het is meer. Je zit er als kijker ook middenin.
Alles
wordt beleefd vanuit Adèle. Je ziet heel duidelijk wanneer ze geniet,
wanneer ze verdriet heeft.
De vrijscènes zijn van bovenaf gemaakt. Die
bekijk je als toeschouwer bijna als voyeur.
Het gaat ook om
klassenverschil, vriendschap, schaamte, bewustwording en ja,
seksualiteit. Die heel mooi wordt weergegeven.
De passie spat van het
scherm af. Zoals zoveel meisjes, twijfelt Adèle over zaken.
Maar zodra
ze Emma ontmoet, richt ze zich compleet op haar. Emma is haar wereld.
Ook al is de enige schilder die ze kent, Picasso.
Zeker, de bijna drie uur, die de film duurt, meer dan waard !