Journal 64, van Christoffer Boe (2018)
Na een afschuwelijke ontdekking in Kopenhagen, gaat afdeling Q op onderzoek uit. Ze komen uit bij een meisjesinternaat op een
eiland voor de kust van Denemarken waar in de jaren 60 zaken gebeurden die het daglicht niet verdroegen.
Er is een koppeling met een arts in het heden die pleit voor abortussen bij niet blanke vrouwen en meisjes.
Werklui doen een verschrikkelijke ontdekking in een oud appartement in Kopenhagen. Een muur blijkt hol te zijn en hierachter is een
kamer met daarin drie lijken. Het ziet er naar uit of dit in scene is gezet. En er is nog een plekje over.De afdeling Moordzaken van de politie heeft het druk, en Carl Mork heeft interesse voor deze zaak.
Samen met zijn compagnons Assad en Rose gaat hij op onderzoek.
Er speelt nog iets, want deze week is Assad's laatste week voor de afdeling Q. Dus Mork heeft er de pest in.
Al gauw komen ze uit bij een eiland voor de kust van Denemarken: Sprogø. Waar begin jaren 60 meisjes naar toe werden gebracht
door hun ouders die hun sexualiteit aan het onderzoeken waren.
Als de film begint zien we hoe een jong meisje, Nete, bij haar vriend wil zijn. Maar tijdens een vrijpartij in een auto worden de twee
hardhandig uit elkaar gehaald. Zij wordt naar het eiland gebracht om 'heropgevoed' te worden. In werkelijkheid is het een soort
gevangenis waar maar weinig meisjes vandaan komen.
Dit is op ware feiten gebaseerd, want het eiland werd van 1932 tot 1961
door de Deense overheid gebruikt om meisjes naar toe te sturen die anders alleen maar zorgden voor ongewenste
zwangerschappen.
Terug in het heden spoort de afdeling Q de eigenaresse op van het appartement. Zij leeft en woont in Malaga, Spanje.
Door een bezoek aan het eiland, dat nu geen eiland meer is, komen ze in contact met de beheerder. Dat is een vreemde man.
Hij doet geheimzinnig en lijkt op zijn hoede te zijn.
Hier leren de rechercheurs dat dit eiland inderdaad werd gebruikt om 'losbandige' meisjes op te bergen.
Ze bezoeken het hoofdverblijf dat er nu een beetje vervallen bij staat. En de beheerder komt met een theorie over abortussen, en
meer dan dat. Vrouwen worden onvruchtbaar gemaakt zodat ze zich niet meer kunnen voortplanten.
Hij verdenkt de toenmalige arts ervan dat hij enorm veel van dit soort ingrepen heeft gedaan. En deze man leeft nog en staat aan
het hoofd van een enorm medisch bedrijf. Pikant detail: hij verricht gratis abortussen.
Wanneer Rose wordt gebeld door deze beheerder voor een afspraak, en Carl en Assad de dossiers ophalen van de notaris van
die tijd, gebeuren er allerlei zaken in een sneltreinvaart. En lijkt het er op dat de beheerder gelijk heeft. Maar dan nu nog proberen
een en ander te bewijzen!
Journal 64, of The Purity of Vengeance, is wederom een boekverfilming uit de Q-reeks. En wat voor één !
Ik heb de film bij Film by the Sea gezien in 2019, meen ik. Maar de film is door corona nog niet echt uitgekomen in de bioscoop,
volgens mij.
En dat is een gemis, want niet alleen was deze film de publieksfavoriet in Vlissingen, hij is ook nog eens ijzersterk.
De dialogen dussen Assad en Carl en nu een sterkere rol voor Rose, maken dit voor mij tot nu toe de beste verfilming.
Het verhaal van de heropvoedingskampen is bekend door heel Europa. Je had kloosters waar katholieken hun dochters
wegstopten als ze losbandig of zwanger waren. Dat is geen verrasssing. Maar de koppeling naar het heden, geeft je wel te denken.Assad wordt er persoonlijk bij betrokken als de dochter van zijn groentenboer een abortus laat doen in de desbetreffende kliniek.
En dat er een heel netwerk achter blijkt te zitten, is ook niet zo fris.Hele goede film, die je zeker, als je van dit genre houdt moet gaan bekijken!
Nikolaj Lie Kaas speelt een geweldige Carl Mork. Grappig is dat ik hem vorige week in een andere film heb gezien als jonge man.
Net als in Nederland zie je ook in Denemarken dezelfde acteurs in films terugkomen.
Aanrader dus !