Je suis mort mais j'ai des amis, van Guillaume Malandrin en Stéphane Malandrin (2015)
Absurde roadtrip van de leden van een Belgische rockband.
Een stel oude rockers krijgen de kans van hun leven, als ze de mogelijkheid krijgen in L.A. een paar concerten te geven. Om dit te vieren gaan ze nog eens flink los en wanneer er 's nachts moet worden gestopt voor een plaspauze, wordt de voorman vergeten.
De volgende morgen wordt hij gevonden. Dood. Er ontstaat gedoe rond de verbrande overblijfselen van hem en uiteindelijk wordt besloten de tocht naar het verre Amerika toch te maken. Met de urn van hun voorman voor op het podium.
Dat is het plan.
Maar er gebeurt nog van alles dat het verhaal een compleet andere richting op stuurt.
Ik heb deze film bij Film by the Sea gezien, omdat het me een leuke film leek. Tja, je weet niet wat je moet kiezen uit zo'n enorm aanbod. Maar ik heb me enorm vermaakt en gehuild van het lachen om deze absurde humor. En ik was niet alleen. Naast mij zat ook een vrouw met tranen van het lachen. Al op het begin gaat het mis. De band heeft een zanger met iets aan zijn keel. Is dus moeilijk te verstaan. Dat heeft zo zijn consequenties. Het is toch wel een film over vriendschap, trouw, vooroordelen en trots. Een absurde roadtrip met nog absurdere wendingen uit België. En de titel dekt de lading uitstekend.
Ga dat zeker zien!