il piu bel giorno della mia vita
Il piu bel giorno della mia vita, van regisseur Cristina Comencini (2002)
Verhaal van het verval van een eens grote Italiaanse familie, gezien door de ogen van de kleindochter die communie moet doen ( haar grootste dag van haar leven). Ook wel de Italiaanse 'Festen' genoemd. Een verhaal over liefde, familie en passie.
Op het begin zien we als kijker een prachtig landhuis met een nog mooiere tuin. Dit huis heeft een rijk verleden.
Maar wanneer je denkt dat dit een film wordt met vrolijke mensen, heb je het mis. Het beeld van het huis verandert.
Het landhuis raakt langzaam in verval en de tuin ziet er binnen korte tijd uit als een oerwoud.Hier woont Irene, de grootmoeder en weduwe alleen met haar hond.
Het loopt niet zoals zij zou willen en doet haar uiterste best haar drie volwassen kinderen bij elkaar te houden.
Zo raakt haar zoon Claudio steeds verder van zijn moeder vervreemd, omdat zij pertinent weigert zijn homoseksuele geaardheid te accepteren.
Mede daarom heeft Claudio het moeilijk met zichzelf en probeert hij het te verbergen.
Dit maakt het voor hem onmogelijk een serieuze liefdesrelatie aan te gaan. Zijn beide zusters hebben zo hun eigen problemen.
Rita, een melancholische, breekbare schoonheid, tracht tegen beter weten in haar huwelijk met haar Carlo te redden.
Sara kan zich sinds de dood van haar man aan niemand meer binden. Ze klampt zich vast aan haar zoon,
die geen stap buiten de deur kan zetten zonder Sara in paniek achter te laten.
Allen worstelen ze op eigen manier met liefde en seksuele intimiteit,
en dit wordt bezien door de ogen van de kleindochter die zich voorbereid op haar eerste communie.
De regisseuse zet het allemaal heel mooi neer, eigenlijk zonder emoties.
Terwijl die er wel degelijk zijn.
Je zou het liefst willen dat alles lekker zou lopen voor de familie.
Dat Claudio en zijn vriend het fijn krijgen.
Dat Rita eindelijk Carlo de waarheid zegt en dat Sara een andere man tegenkomt.
Maar ja, zo zit het in het leven niet in elkaar!
