I, Daniel Blake, van regisseur Ken Loach (2016)
Een film over hoe mensen verstrikt kunnen raken in de bureaucratie van onze Westerse samenleving, van regeltjes.
Daniel Blake (Dave Johns) is 59 jaar. Hij heeft zijn hele leven gewerkt als meubelmaker en timmerman in het Noord Oosten van Engeland. Na een hartaanval lazert hij van een bouwsteiger af. Hij belandt in het ziekenhuis en mag daarna revalideren.
Zijn huisarts zegt dat hij het rustig aan moet doen. Maar de sociale dienst vindt dat hij moet gaan solliciteren om in aanmerking te komen voor een uitkering. Daniel heeft nog nooit een beroep gedaan op welke vorm van uitkering dan ook en weet totaal niet hoe het werkt. Het wordt hem ook niet uitgelegd.
Bij de sociale dienst ontmoet hij een jonge vrouw, Katie, met haar jonge kinderen. Zij heeft zojuist te horen gekregen dat haar enige alternatief voor de troosteloze ruimte die ze nu huurt, een appartement is op 450 kilometer afstand. Met als gevolg dat ze daar dus een nieuw leven moet opbouwen.
Daniel neemt het op voor Katie en gaat met haar mee naar huis. Hij knapt wat dingen op en kan het goed vinden met de kinderen. Zelf blijft hij proberen een luisterend oor te krijgen bij de instanties. Maar zelfs medewerkers die willen helpen, worden daarvoor berispt. Hij moet zelf op de computer gaan solliciteren. Terwijl hij weet dat hij het gezondheidstechnisch niet aan kan. Dit kan er niet in bij hem.
Geweldig goed beeld van de enorme puinhoop op sociaal gebied in Engeland momenteel. Het lijkt bijna op een verhaal uit een boek van Kafka. Maar helaas is het allemaal waar. Daniel mag van zijn huisarts niet werken. Maar de sociale dienst trekt zich daar geen reet van aan. Hij geeft duidelijk aan dat hij hulp nodig heeft bij het werken met een computer, maar daar trekt men zich niets van aan. Het totaal ontbreken van empathie bij de instanties, levert ontluisterde situaties op.
Nu kan Loach als geen ander zulk soort zaken aan de kaak stellen. En dat doet hij dan met een lach en een traan. Persoonlijk vind ik dat iedereen die werkzaam is in de sociale sector deze film moet zien. Gelukkig is het hier in Nederland niet zo erg als daar, maar hier en daar vallen genoeg mensen buiten de boot.
Winnaar van de Gouden Palm en van de publieksprijs bij Film by the Sea. En terecht !