gainsbourg (vie héroïque)
Gainsbourg (vie héroïque ), van Joann Sfar (2010)
Kleurrijke vertelling over de transformatie van de Joodse, Lucien Ginsburg, naar de artiest, womanizer, alleskunner en provocateur, Serge Gainsbourg, met alle hoogtepunten - en dieptepunten.
De film begint als Lucien een kleine mannetje is van een jaar of elf, twaalf. Op het strand wil een meisje niet met hem zoenen omdat hij lelijk is.
De toon is gezet voor de kleine Lucien. Hij gaat naar kunstacademie om te schilderen en tekenen, maar zijn vader wil liever dat ie gaat pianospelen net als hij.
Lucien leeft in zijn eigen wereld en daar fantaseert van alles bij elkaar.Dan ontwikkelt zich een soort alter-ego van hem. Het begint met een grote kop met beentjes, maar gaandeweg wordt het een reusachtig karakter,
dat iets van een rat weg heeft uit Ratatouille. Karakteristiek zijn de grote oren en neus.
Als Lucien zijn eerste vrouw leert kennen is het zijn alter-ego (la gueule = de muil) die doorzet en zorgt dat het avontuur in bed verder gaat.
Serge Gainsbourg wordt geboren, want Lucien Ginsburg klinkt niet. En diezelfde Serge Gainsbourg maakt mooie muziek.
Vele vrouwen, waaronder de bekende Juliette Greco, waarderen dit uitermate.
Met hem of voor haar neemt hij 'La Javanaise' op. Zijn vrouw beseft dat het 'een verloren strijd' is en dan leert Serge, Brigitte Bardot, kennen.
Hij wordt verliefd en de twee zijn onafscheidelijk.
Voor de jonge France Gall schrijft hij 'Poupé de Cire' en probeert haar te verleiden tot een ondeugend liedje over lollies.
Het wordt een enorm succes en ze wint het Songfestival.
Serge maakt gigantische overuren en 'loopt' eigenlijk op liefde, Pastis en Gitanes.
Hij schrijft een behoorlijk seksueel getint (subtiel uitgedrukt ) lied voor Bardot: Je t'aime, moi non plus.
Hierin verklaart hij zijn liefde aan haar. Maar, de man van Bardot (huh) vindt het geen goed idee dat zijn vrouw rommelt met de zanger.
Beetje kinderachtig, maar goed. Het wordt exit Bardot en hij neemt de song toch op met de Engelse Jane Birkin.
Hij wordt stapelverliefd op de fragiele Birkin en verwekt een dochter bij haar: Charlotte.
Maar ook aan dit verhaal komt een einde door zijn manier van leven en zo gaat het dan verder.
Uiteindelijk gaat het kaarsje uit, maar ook dat negeert ie compleet. Sterker nog....hij gooit er nog een schepje bovenop. ...Mooi portret van de zanger, acteur, mens en provocateur: Gainsbourg. Op de Middelbare school zat hij bij mij in het rijtje van Jean Ferrat, Aznavour etc.
Maar dat deze man zoveel meer heeft gedaan, wist ik niet.
In deze niet-biopic, want er staat duidelijk dat het om "un conte", gaat, een sprookje, is duidelijk te zien hoe de regisseur tegen de man opkijkt.
Schitterende vertolking van Eric Elmosnino. Het zou zomaar zijn tweelingbroer kunnen zijn!Het zeker duidelijk waar zijn tegendraadse acties vandaan zijn gekomen.
Hij krijgt als jochie te horen dat zijn neus te lang is en dat hij lelijk is. Daar is niemand blij mee. De kleine Lucien heeft er een gigantisch complex aan overgehouden.
En hij gooit het op zijn uiterlijk. Hij heeft een te grote neus en te grote oren. Zelfs zijn moeder vond dat,
en begreep niet dat hij als volwassen man hier niet iets aan had willen doen.
Heel treurig.
Dan wil zijn vader liever dat hij gaat musiceren, terwijl hij dat helemaal niet wilt.
Tot slot heeft de Tweede Wereldoorlog, een behoorlijke indruk achtergelaten.
Gooit het allemaal in de blender en "La Gueule" is geboren.Het liefst had ik meer willen weten over wat de man nog meer had gedaan, maar dan zou de film een stuk langer gaan duren.
Zijn utivoering van "La Marseilleise", is geweldig!
Compliment voor de regisseur, want "la gueule", wordt geweldig vormgegeven door eens stripfiguur, die de hele film als alter-ego bij Serge blijft.
De man had grote bewondering voor zijn artiest, want het is nergens plat geworden.
Dat terwijl hij zeker voor de nodige commotie heeft gezorgd in zijn leven en dat van anderen.
Prachtig filmisch eerbetoon aan een geweldig artiest die veel te vroeg is overleden. Geweldige muziek uiteraard!
