Falling Down, van regisseur Joel Schumacher (1993)
Op de heetste dag van het jaar slaan de stoppen door bij een blanke man in een wit overhemd.
Hij is al ontslagen bij Defensie, mag zijn dochtertje niet meer zien, en nu staat hij stil in zijn auto in de file in LA.
Zijn dochtertje is jarig en daar wil hij naartoe vandaag.
Het is knetterheet en er is file. Een blanke man zit in zijn auto zoals iedere morgen.
Hij ziet om zich heen dat iedereen zich ergert en boos is.
Dan begeeft zijn airco het en het hendeltje van zijn raam doet het niet meer.
Hij besluit zijn auto te laten staan en te gaan lopen.
In die zelfde file zit brigadier Prendergast. Hij gaat vandaag met vroegpension bij de politie van LA.
De man is gekleed in een wit overhemd en stropdas, en hij is blank; het is duidelijk dat hij niet uit de buurt komt waar hij nu is.
Hij wil zijn dochtertje bellen voor haar verjaardag en heeft kleingeld nodig.
Bij een Aziatische supermarkt vraagt hij of hij een dollar kan wisselen in kleingeld.
De eigenaar wil dat hij eerst iets koopt.
De man kiest een blikje cola en probeert af te koelen. Bij de kassa
rekent de eigenaar 85 cent. Dus er is niet genoeg geld voor een
telefoontje.
William vindt zichzelf al slachtoffer van het onrecht en meent dat de prijzen van de supermarkt veel te hoog zijn.
De eigenaar gaat hem te lijf met een honkbalknuppel, maar hij verliest.
Nadat William een aantal schappen heeft vernield, rekent hij het blikje cola af voor 50 cent. Dat is een betere prijs.
Vervolgens probeer hij zijn vrouw te bellen.
Op zijn wandeltocht trekt hij de aandacht van bendeleden. Waneer hij zich verdedigt met de honkbalknuppel, maken ze dat ze
weg komen.
Intussen is de supermarkteigenaar op het politiebureau van Prendergast.
Hij vertelt van de blanke man in het witte overhemd en de stropdas, maar niemand gelooft hem.
Zijn collega's hebben iets voor hem voorbereid. Het lijkt erop dat ze niet zo heel erg vinden dat hij weg gaat.
Ook zijn baas niet.
Terwijl de man in het witte overhemd staat te bellen, wordt hij onder vuur genomen door de bendeleden met grof geschut.
Er zijn veel slachtoffers, maar ze missen hun target.
De man gaat naar de gecrashte auto toe en herkent de bendeleden. Hij pakt een sporttas die vol met wapens zit, en
schiet een bendelid door zijn hoofd.
Op
het politiebureau leren we ook dat de brigadier flink onder de plak zit
bij zijn vrouw. Hij gaat na zijn pensioen naar een of ander
gat in Arizona. Hij wil er niets mee.
Een van de zussen of nichtjes van de bendeleden komt met het verhaal van de blanke man en het witte overhemd.
Prendergast is meteen alert.
Dit is geen toeval meer.
De man in het witte overhemd heeft honger en wil gaan ontbijten, bij een hamburgerrestaurant.
Het kassameisje zegt dat ze geen ontbijt meer serveren.
Ook de manager zegt dit. De man kijkt op zijn horloge en ziet dat het een paar minuten over half twaalf is.
Er wordt tot half twaalf ontbijt geserveerd.
Hij eist ontbijt en haalt een machinegeweer uit de tas. Iedereen schrikt zich helemaal het lazarus en dan gaat het ook nog af.
De man stelt de gasten gerust en bestelt iets anders.
Wanneer
ook dit nieuws bij het politiebureau komt, is het duidelijk voor
Prendergast dat de stoppen zijn doorgeslagen bij een blanke man.
Zijn collega's niet. Die willen hem verrassen met een stripteasedanseres...
Ik heb deze film al eerder gezien, en vond hem behoorlijk heftig.
Dat is ie ook, maar iedere dag gebeurt er wel zoiets in de wereld, waarin alles complexer wordt. Waarin mensen overbodig worden
verklaard, waarin teveel prikkels zijn. Teveel mensen, teveel bureaucratie, te weinig empathie.
Er wordt door de cameraman behoorlijk ingezoomd op negatieve zaken, en als je goed kijkt, zijn dat er veel.
Nu heb je sociale media, dat het allemaal nog dichterbij haalt. Maar heel veel mensen kunnen dat niet aan en slaan door.
Wanneer de politieagent zijn ex-vrouw ondervraagt over waarom ze bang voor haar ex is, weet ze eigenlijk niets te zeggen.
Ze denkt het alleen.
De vrouw van Prendergast is knettergek eist zijn aandacht direct op. Daar gaan mensen ook aan onderdoor.
De hoofdrollen zijn voor Michael Douglas die de blanke man speelt, compleet met bril, wit overhemd, stropdas en koffertje.
Zoals hij waren er miljoenen in die tijd. De kantoorman.
Maar in een wereld die bewoond wordt door allerlei nationaliteiten, die
elkaar het licht niet in de ogen gunnen, valt zo'n blanke
man op. Die komen er normaal niet.
Robert Duvall speelt de politieman de ongewenst is, maar wel volgens de regels speelt.
Hij gaat met vroegpensioen.
Aan het eind van de film weet hij precies hoe het in elkaar steekt.
De
regisseur weet de vinger prima op de zere plek te leggen. Of het nu om
rijk en arm gaat, of blank en zwart, het gaat vaak niet
samen, omdat het andere werelden met andere spelregels zijn.
Het is een psychologische thriller, maar het geeft je ook te denken.
Want waarom heeft het personeel in restaurants naamkaartjes met voornamen? Je kent die mensen niet.
Waarom spreken zoveel buitenlanders in de VS nog steeds geen fatsoenlijk Engels. En dan die golfbanen, waar alleen
oude rijke miljonairs mogen komen?
Vooral in een land als de VS lijkt het een angst van vooral blanke mensen. Goed verhit natuurlijk door de Republikeinen.
Ik moest ook denken aan de periode na 9/11, waarin een angstcultuur is gecreëerd in de VS. Deze film is nog ruim daarvoor.
Dus komt ie een keer voorbij, dan zeker gaan zien.