Dis-Moi Que Je Rêve, van regisseur Claude Mouriéras (1998).
Deze geweldige film gaat over een niet alledaags gezin in de Franse Alpen. Maar achter de chaotische muur, is er een vorm van balans die door niets of niemand kan worden verstoord.
Goed, er zijn wat problemen. Julien de negentienjarige zoon heeft ze niet allemaal op een rijtje. Hij leeft in zijn eigen wereldje en houdt ontzettend van dieren. Hij praat het liefst met zijn Julliette, zijn favoriete koe. In zijn wereldje horen dieren niet in gevangenschap, dus gebeurt het regelmatig dat Julien vogeltjes bevrijdt. Het lichaam van Julien is ook negentien en heeft ook de behoeftes van een leeftijdgenoot. Maar je kunt natuurlijk niet zomaar een leuk meisje gaan zoenen en al helemaal niet als dat meisje de vriendin van je broertje is!
Enfin, er is een sociaal therapeut om het gezin te monitoren en te kijken hoe de interactie is met Julien. Nu zijn daar nog moeder. Die leeft ook in haar eigen wereldje, want die heeft iets weggedrukt uit haar geheugen. Dan is daar vader, die liever kosmonaut had willen worden, dan boer. Een zus die zo haar eigen problemen heeft. En een broer die het toch wel moeilijk heeft dat alle aandacht naar Julien uitgaat. Oh, dan vergeet ik bijna oma. Oma moppert op alles, maar weet iets dat niet iedereen weet...
Wanneer er gedreigd wordt met Julien in een inrichting te stoppen, komt oma in actie! Julien blijkt een oudere broer te hebben, die al zijn hele leven in een inrichting woont. Julien gaat samen met oma achterop de brommer op bezoek bij zijn broer en dat dit voor flink wat golven zorgt, hoef ik natuurlijk niet te benadrukken!
Dit vindt ik nog steeds een geweldige film, die zeker op mijn favorietenlijstje voorkomt. Nu ben ik sowieso een fan van Franstalige films, maar vanaf het moment dat ik deze film had gezien, was ik verkocht. Het is zeker geen stereotype film over een achterlijke boerenzoon, maar de regisseur portretteert Julien als Julien. Een familie, die hun zoon in een inrichting wil stoppen, waarvan de vader 's avonds probeert signalen van de MIR op te vangen en waarvan de moeder het bestaan ontkent van een kind, die is knettergek. Maar deze film laat zien dat het hele gezin prettig gestoord is en ook bij elkaar zal blijven, wat er ook gebeurt, en dat is mooi!
Lachen mag!