Deux Jours, Une Nuit, van Jean-Pierre en Luc Dardenne (2014)
Sandra heeft een weekend de tijd om haar collega's er van te overtuigen dat ze voor haar moeten kiezen en niet voor de beloofde bonus.
Sandra werkt bij een bedrijf dat zonnepanelen maakt, maar is een tijdje ziek geweest. Ze wil weer aan de slag, maar haar baas staat op het punt haar te ontslaan. Hij heeft het plan bedacht dat er een stemming onder het overige personeel moet komen. Hij laat zijn personeel kiezen. Of een bonus van 1000 euro de man of Sandra mag blijven. Er is al een stemming geweest, maar de voorman heeft de boel geprobeerd te manipuleren en nu komt er maandagmorgen een herstemming.
Dus voor Sandra geen fijn weekend, maar een race tegen de klok. Ze moet allereerst alle namen en adressen van haar collega's vergaren en ze daarna een bezoek brengen. En die overtuigen dat ze echt weer aan de slag kan gaan en haar baan zeker nodig heeft.
Ze leeft samen met haar vriend en haar kinderen in een stadje in Zuid België. Haar vriend heeft een baan bij de plaatselijke fastfood. Is dus ook geen vetpot. En mocht ze haar baan kwijt raken, dan moet het gezin toch echt een tandje of twee terug.
Zoals we gewend zijn bij films van de broers van Dardenne zit de camera er bovenop. Dus alles wat Sandra doet, denkt maken we close-up mee. Dit is een soort van roadmovie, maar dan door een Belgische stad. Ze wint niet meteen de sympathie, want ik had wel een paar momenten waar ik haar even flink door elkaar wilde schudden. Zo van meid, kom op ! Haar vriend is wel een en al positiviteit en ondersteunt zijn vriendin met alles wat hij kan. Als ze dreigt de moed weer te laten zakken, dan praat hij haar er bovenop. Maar zij is degene die aanbelt en haar verhaal doet. En zo maakt ze allerlei verhalen mee. Van mensen die het geld toch echt niet kunnen missen want dat terras; ja, dat moet er toch wel komen. Maar ook van de man die van God te horen had gekregen dat zijn eerste keuze fout was en dat hij nu een herkansing zou krijgen.
De regisseurs drukken ons met de neus op de feiten. Het is crisis en dan is 1000 euro veel geld. Maar zou je daar de baan van je collega voor op het spel zetten? Dat is de vraag die zij zich stellen. En als toeschouwer krijg je het af en toe benauwd, want dit is aan de orde van de dag. En haar baas is natuurlijk een eikel, om zo zijn personeel tegen elkaar uit te spelen. Maar voor hem gaat het gewoon om geld. Even een kritische kijk op het kapitalisme.
Marion Cotillard speelt een geloofwaardige Sandra, die met ups en downs haar leven probeert te herpakken. Zonder make-up, echt en zeker niet fragiel. Mooie échte film !