Detachment, van regisseur Tony Kaye (2012)
Een docent die inspringt voor zieke, of afwezige docenten, komt op een school in een achterstandswijk te werken. Het masker dat hij normaal gesproken draagt begint barsten te vertonen als hij toch betrokkenheid toont en iets wil betekenen.
Henry Barthes ( Adrien Brody ) komt de klas binnen en schrijft op het bord : Mr Barthes. Om gelijk te laten merken dat er afstand moet zijn tussen hem en de studenten. Het is een chaos van jewelste en als hij de opdracht geeft op een papier een soort lijkrede te schrijven, is de toon gezet.
Zijn klas zit vol met mensen die een zo groot mogelijke afstand willen houden en tegelijkertijd eigenlijk het contact zoeken. Met de collega's is het net zo. Een collega laat een bericht achter op het antwoord apparaat van de school: hij meldt zich ziek. Een andere collega staat alsof hij is vastgebonden aan het hek. Het lijkt dat niemand hem ziet.
Henry heeft het zelf ook niet gemakkelijk gehad als kind. In de loop der jaren heeft hij de façade gecreëerd. Dan is het extra interessant om te zien hoe hij zich in zet op zijn manier. Hij neemt zelfs een hoertje in huis dat verkracht is en vernederd. Hij scheldt een verpleegster uit als hij zijn grootvader verwaarloosd aantreft in het ziekenhuis. De onmacht straalt van zijn gezicht en toch maakt hij het verschil.
Ik heb deze film gezien op het filmfestival in Vlissingen vorig jaar en gisteren voor de 2e keer. Dat het beroerd is gesteld met het onderwijs in Amerika dat is duidelijk, maar deze film laat zien, met een hele sterke Adrien Brody, dat het probleem dieper ligt. We zijn met zijn allen slachtoffer van een marketing holocaust, zegt hij tegen zijn studenten. Dus de marketing is het probleem, en daar heeft hij wel een zere plek te pakken. Kinderen zien 24 uur per dag hoe ze zich moeten kleden, hoe slank ze moet zijn, wat voor spullen ze moeten kopen. En waarom? Anders hoor je er niet meer bij. Dus alle ouders schaffen merkkleding aan voor hun kroost en allerlei apparatuur omdat het kennelijk zo hoort. Om ons te wapenen tegen de holocaust zo zegt Henry, moeten we proberen onze eigen mening te krijgen en dat kan alleen door kennis te vergaren uit boeken. Het sluit aan bij de documentaire in 'Tegenlicht' van deze week over het neo-liberalisme.
Het verhaal is dus niet echt vrolijk te noemen, maar de format van de film is interessant. Met flashbacks, illustraties, documentaire stukjes, krijgen we een kijkje in het ingewikkelde leven van de docent en de mens, Henry. En niet alleen van hem! Mooi !