Departures, van regisseur Yojiro Takita (2008)
Mooie film over een jonge Japanse man die zijn cello in de kast zet en in een baan terecht komt waar hij de doden tijdens hun laatste reis begeleidt, of eigenlijk mooi maakt voor hun reis naar het hiernamaals.
Daigo heeft een fortuin uitgegeven aan een nieuwe cello voor het orkest en dan ineens is het afgelopen: orkest wordt opgeheven. Dag droom ! En dan? Het enige dat er in zit is verhuizen naar het huis van zijn overleden moeder ver buiten Tokyo. Zijn vrouw Mika volgt hem gedwee. Het is een mooi huis, maar er moet ook gewerkt worden. Daigo vindt een advertentie in de krant waar een reisleider wordt gezocht. Dat lijkt hem wel wat. Maar dit baantje blijkt meer een reisbegeleider te zijn en dan van de laatste reis. Of in gewoon Nederlands: een begrafenisondernemer. In Nederland kennen we dit niet, maar in Japan besteden begrafenisondernemers het opbaren uit. En voor zo'n bedrijf gaat Daigo werken. Eerst met grote tegenzin, maar het betaalt goed en zijn baas is heel overtuigend en charismatisch. Zijn vrouw vertelt hij niet precies wat het inhoudt. "Oh, iets met ceremonies..."
Langzamerhand ontwikkelt Daigo een liefde voor het vak, maar het duurt een tijd voordat de omgeving dat ook inziet. Dit baantje wil niemand doen. Het is beschamend, mensonterend. Daigo wordt uitgekotst door zijn omgeving, maar ook door zijn vrouw, die opeens niet zo volgzaam meer is. Hij zoekt troost bij zijn baas en krijgt waardevolle lessen van hem en zijn vriendin. Eindelijk begint hij in te zien waar het in het leven werkelijk om draait...
Ontzettend mooie film die zijn prijzen ( Beste Buitenlandse Film bij de Oscars, etc..) meer dan waard is. Prachtige levenslessen over de dood, over vergeving, over familie, liefde en nog veel meer. Met de nodige droge humor en luchtigheid is dit een film over de dood die zeker niet zwaar op de maag ligt. En niet te vergeten de prachtige muziek en beelden. Je hebt geen enkel idee dat de film meer dan twee uur duurt.
Aanrader!