De beentjes van Sint Hildegard, van Johan Nijenhuis (2020).
Jan is 35 jaar getrouwd met zijn Gedda. Maar het huwelijk is vooral benauwend. Jan besluit om te doen alsof hij dement is
geworden en laat zich opnemen.
Veearts, Jan, (Herman Finkers) is nu 35 jaar getrouwd met Gedda (Johanna ter Steege).
Jan's schoonvader komt te overlijden tijdens een wandeling naar Duitsland.
De laatste wens van hem was altijd om gecremeerd te worden.
Diens vrouw moet daar niets van weten, en laat hem begraven.
Jan's schoonmoeder denkt dat mannen zoals haar man niet voorzelf kunnen denken en negeert zo zijn laatste wens.
Dat geeft Jan te denken, want zijn huwelijk is eigenlijk ook een beetje zo. Hij hoeft niet te denken. Hij wordt verzorgd.
Wanneer hij oploskoffie wil, gooit zijn vrouw het weg en maakt échte koffie voor hem. Als hij een koekje bij de koffie wil, dan
zegt Gedda dat er ook nog taart is.
Jan heeft een plan om dit te keren.
Maar eerst moet zijn schoonvader's laatste wens worden gerespecteerd. En hij laat hem opgraven om hem vervolgens te laten
cremeren.
De as komt in een urn en die urn moet ook naar een plek waar zijn schoonvader het liefste was.
Hij roept de hulp van zijn vriend in. Die heeft een tehuis voor demente bejaarden en dat is nu precies wat Jan in gedachten had.
Ontzettend leuke film over een huwelijk waarin een partij geen lucht krijgt. Of dit zo ervaart. Dan stikt het.
Ik heb ontzettend moeten lachen om Herman Finkers, die Jan, voortreffelijk neerzet.
Ook Johanna ter Steege verdient een pluim.
De film had wat opstartproblemen in de bioscoop, vanwege corona, maar is op NPO heel goed bekeken.En terecht!