Baran ( Rain), van regisseur
Majid Majidi
Een Iraanse film. Meestal heb ik
dan zoiets van: het zal wel, maar dit keer moet ik daar op terugkomen.
De film speelt af in Iran, bij
de grens met Afghanistan en stipt het vluchtelingenprobleem daar aan, maar op
een luchtige manier.
Lateef is een Iraanse theejongen, die werkt op een bouwterrein, waar veel Afghanen werken tegen een hongerloontje. Wanneer er iemand naar beneden valt, wordt door de familie, de volgende morgen iemand gestuurd om het werk over te nemen, want het werk gaat door en zo werkt dat. Hierdoor echter, komt Lateef’s baantje op de tocht te staan. Rahmat, is de zoon van de man die is gevallen. Maar Rahmat blijkt niet erg sterk.
De voorman geeft het lichtere baantje van theejongen aan Rahmat.
Lateef kan hem wel schieten natuurlijk en doet ook alles om hem het leven zuur
te maken. Totdat Lateef erachter komt dat Rahmat geen jongen maar een meisje
is… Hij gluurt terwijl het meisje haar haren kamt en lijkt als door de bliksem
getroffen. Vanaf dit moment doet hij alles voor haar. Als zij en haar familie
verhuizen, reist hij haar achterna. Het realisme van de vluchtelingen en de
Afghaanse cultuur maakt plaats voor heuse romantiek!
Prachtige rollen van Lateef en
de voorman, met een enorm grote bek, maar het hart zeker op de goede plaats.
Het camerawerk is heel erg goed,
want het stoffige van het bouwterrein staat in groot contrast met het mooie
Iraanse landschap.De achtervolgingsscène in de stad in slowmotion vond ik ook
heel erg goed gefilmd.