Adam's Apples, van Anders Thomas Jensen (2005)
Zwarte, absurde, maar hele goede film over een neonazi die in een kleine parochie moet rehabiliteren. Een enorm optimistische goedmoedige priester ontfermt zich over nog een paar mannen die een probleem hebben.
Adam (Ulrich Thomsen ) is een neonazistische skinhead die zijn alternatieve straf van een paar maanden moet uitzitten in een klein dorpje in Denemarken. Hij komt aan en zet gelijk zijn karakter neer door even met een scherp voorwerp over de bus te krassen als hij uit de bus stapt. Hij wordt opgehaald door Ivan (Mads Mikkelsen), de priester van de kerkgemeenschap. Op de cassettespeler klinkt 'How Deep is Your Love'.
Bij aankomst krijgt Adam een intake en Ivan verwacht van hem een eigen project. Daar zit de skinhead helemaal niet op te wachten en roept uit pure frustratie dat hij een appeltaart gaat bakken. Ivan vindt dit geweldig en maakt het meteen groter, want Adam mag de appelboom gaan bewaken. Hij gelooft zijn ogen niet en denkt dat er werkelijk een schroefje of twee los zitten bij de priester. Daar zit hij niet helemaal naast, want de priester is op zijn beurt superpositief en praat alles goed. In de kerkgemeenschap zitten nog meer vreemde vogels. Wat te denken van een terrorist en een alcoholist. Adam wordt flink op de proef gesteld want kraaien hebben het voorzien op zijn appelboom en dat kan natuurlijk niet !
Naast de strijd van Adam ontwikkelt zich ook een krachtmeting tussen Adam en Ivan, want wie is er nu gekker ?
Ik keek van de week in de tvgids en zag dat Adam's Apples weer voorbij kwam. Deze Deense film heb ik inmiddels een keer of vijf gezien, maar toch geen verslag over gedaan. Dus het werd hoog tijd. Wat hebben we hier. Een geweldig verhaal met enorm goede acteurs en een kei van een regisseur. Het absurdisme viert hoogtij, maar er zitten welzeker verwijzingen in naar de Bijbel. Alleen deze verwijzingen worden enorm opgeblazen, zodat ze niet zwaar worden. Als Adam zijn kamertje betrekt haalt hij het portret van Jezus Christus van de muur af en draait het om. Daarvoor in de plek komt een portret van Hitler. Iedere keer als de deur dicht wordt gedaan, valt het portret naar beneden. Regisseur Jensen schuwt de confrontatie niet met delicate onderwerpen. In plaats hiervan maakt hij ze juist veel groter. Er zit veel geweld in, maar de film is niet gewelddadig te noemen. Als Ivan weer eens flink in elkaar is getrapt door een gefrustreerde Adam, komt hij strompelled binnen en zegt dat hij naar het ziekenhuis gaat. "Of hij nog iets moet meenemen"? Super ! Een van de beste films op mijn 'best of list' die je gezien moet hebben.