Het bekende festival dat in Vlissingen weer vele filmfans naar de bioscoopstoelen trekt, was dit jaar voor het eerst ook een aantal dagen in Scheveningen op bezoek. Aangezien voor mij deze laatste locatie aantrekkelijker was, ben ik een dagje gaan kijken in Scheveningen.
Het festival dat al op 6 september van start was gegaan met als opener 'The Calender Girls' in Zeeland, begon pas op dinsdag de 9e in Scheveningen.
Mijn dag begon vroeg. Om iets over elven stond ik bij de persbalie in het Kurhaushotel waar ik uiterst vriendelijk te woord werd gestaan en op weg werd geholpen. Het zonnetje scheen in Scheveningen, maar pas in het Kurhaus zag ik affiches van het festival. De kassa's van Pathé gingen pas om half twaalf open dus ik had tijd voor een broodje en een wandeling over de boulevard.
Mijn eerste film: My Life Without Me. De zaal is mager gevuld, maar dat kan met het tijdstip te maken hebben. Welke idioot gaat er nu om twaalf uur in de bioscoop zitten? Enfin. De film vertelt het verhaal van een jonge getrouwde vrouw met twee meisjes die te horen krijgt dat ze een tumor heeft en nog maar twee maanden te leven. Ze reageert heel rationeel hierop en maakt een lijst met dingen die ze moet doen voordat ze dood gaat. Op deze lijst staan zaken zoals: een bandje inspreken voor iedere verjaardag van de kinderen, een nieuwe moeder zoeken, een keer met een andere man naar bed gaan, kunstnagels nemen en nog veel meer. Misschien wel voor het eerst in haar leven neemt ze de regie in eigen handen. Ik kom hier in de recensie nog op terug, maar het was een prachtige film met een hele emotionele lading, zonder écht verdriet te zien. Tijdens de film hoorde ik diverse mensen sniffen en ook na de film allemaal rode ogen, maar meelijwekkend was de film zeker niet. Ik heb dan ook 'zeer goed' aangegeven en voorspel dat deze film hoge ogen gaat gooien in de filmhuizen!
De tweede was een soort experiment: Fidessa. Ik had de affiches gelezen en het leek me wel interessant mee te maken. In een ruimte onder de Passage staan vier televisieschermen in vierkant met in het midden een aantal draaikrukjes. Het verhaal wordt verteld en de beelden gaan van het ene scherm in het andere over. Ik vond het leuk om mee te maken, maar mijn nek en billen vonden de accommodatie niet prettig. Het verhaal was dat een ridder op het punt stond te trouwen met een jonkvrouw, maar een 'ongepantserde vrouw' gooit roet in het eten. Jaloezie en achterdocht voeren de boventoon in het stuk. De ridder kan niet huwen want is verliefd op de vrouw geworden, maar die is inmiddels spoorloos. Dan verschijnt ze weer gepantserd op het toneel. Want dat is Fidessa, een toneelstuk. Jammergenoeg heb ik het vervolg niet meegemaakt, want de volgende film wachtte alweer.
Dirty Pretty Things, van Stephen Frears, gaat over twee illegalen in Londen die allebei in een hotel werken waar praktijken gaande zijn die het daglicht niet verdragen. Okwe, de Nigeriaanse man ontdekt dat het gaat om organenhandel. Zijn chef zit er tot zijn nek toe in. Hij probeert geld te verdienen aan andermans ellende. Daar houdt Okwe niet van en als zijn baas hem medewerking vraagt, weigert hij resoluut. Zijn vriendin, gespeeld door Audrey Tatou ( ja, juist die!) is een Turks meisje die ook illegaal in Engeland is. De immigratiedienst is haar op het spoor en samen moeten ze zo'n beetje iedere dag verkassen. Geen leuk plaatje, maar deze film heeft een verrassing op het einde.
Na een hapje in de Passage ( ik mag geen reclame maken, maar zulke gevulde bamiesoep heb ik nog nooit gegeten!), was het alweer tijd voor de laatste film: Swimming Pool van Francois Ozon. Deze keer geen acht vrouwen, maar twee: Charlotte Rampling en Ludivine Sagnier. Rampling speelt een schrijfster van detectiveromans die uitgeblust is. Haar uitgever leent haar zijn huis in Frankrijk om op krachten te komen en natuurlijk, niet geheel onbelangrijk, weer te gaan schrijven. Het lijkt te werken. Na een tijdje gewend te hebben, gaat ze er op uit en er komen warempel letters op het beeldscherm van de laptop! Jammergenoeg voor haar wordt de rust verstoord door Julie, de losbandige dochter van de uitgever. Julie neemt het liefst iedere avond een andere man mee naar bed om seks te hebben en ook zont zij het liefst topless bij het zwembad. Dit is natuurlijk een hele grote shock voor de stijve Britse en ze is duidelijk in de war. De twee zitten elkaar telkens in de haren, maar uiteindelijk lijkt er een wapenstilstand te zijn gekomen en ziet de schrijfster er een verhaal in...Hele interessante en intrigerende film met goede rollen van zowel Charlotte Rampling die al eerder met Ozon werkte in 'Sous le Sable' en ook van Sagnier, een vrouw met een prachtig lichaam die tijdens de vorige film van Ozon tekort is gedaan. Goedmakertje?
Hoe dan ook, ik heb me prima vermaakt op het festival en hoop dat de organisatie besluit volgend jaar weer een extra locatie erbij te nemen. Bedankt, Jessica van 'Op en Top Publicity BV' voor de medewerking!
special
terug naar de