Samsara, van regisseur Pan Nalin (2001)
Een monnik realiseert zich dat, voordat hij zich kan 'verlichten', eerst van het échte leven moet 'proeven'. .
De film begint als Tashi (Shawn Ku), een jonge monnik, ruim drie jaar afgezonderd heeft gemediteerd. Als hij wordt opgehaald door de monniken uit het klooster lijkt hij meer dood dan levend. Het kost Apo (de hoofdmonnik) flink wat moeite hem op te peppen. Als Tashi eenmaal bij zijn positieven is, merkt hij langzamerhand dat hij toch nog bepaalde gevoelens heeft, die hij eigenlijk verwacht had niet meer te hebben... Zo wordt hij steeds wakker met een natte plek, rondom zijn kruis, in de ochtend en moet hij zijn dekentje wassen. Zijn vriend denkt er het zijne van en is bedroefd. Apo denkt dat Tashi er eventjes uit moet. Een tripje naar het dorp brengt Tashi 'verder van huis'. Hij ontmoet daar namelijk Pema (Christy Chung) en wordt verliefd. Hij droomt 's nachts dat Pema hem komt opzoeken. Terug in het klooster hinkt Tashi tussen twee gedachten: blijven of weggaan. Als hij hoort van Apo dat zijn droom géén droom was, is het duidelijk voor hem. De grote Siddharta had toch ook een normaal leven gehad voor hij verlicht werd, dus waarom hij niet...
Tashi trekt zijn gewone kleren aan en gaat terug naar het dorpje (mooie scène als hij het water in loopt). Hij vindt Pema, zijn toekomstige geliefde. Het heeft zo moeten zijn, denkt Tashi. Niet iedereen is het daar mee eens, want Pema stond al op 'het verlanglijstje' van een andere man. Oeps! Pema en Tashi trouwen, krijgen kinderen en worden gelukkig. Of toch niet?
Superlatieven schieten tekort bij deze prachtige film over het boeddhisme, geloof en liefde. Opgenomen in Ladakh, India, met hele mooie plaatjes. (en dan bedoel ik niet alleen van het landschap) Ook de mensen, in hun klederdracht en de erotische scènes. Jazeker, er zitten zelfs heuse lessen uit de Kama Sutra in! Er wordt heel weinig in gesproken, maar de beelden en geluiden spreken voor zichzelf. Sterker nog, de geluiden nemen een heel belangrijke plaats in. Ook kleuren hebben een functie in deze film; ze lopen parallel met de emotionele toestand van Tashi. Regisseur Pan Nalin is zeven jaar met deze film bezig geweest, dus de film moest perfect worden. Naar mijn mening is ie dat ook geworden!
Tashi wordt in het gewone leven blootgesteld aan allerlei verleidingen en geeft hier dan ook regelmatig aan toe. Gewoon als een normaal mens. De film neemt wel een ander standpunt in dan andere films over Tibet, want we horen Pema zeggen dat Prins Siddharta, toen de tijd, niet nagedacht heeft over de gevolgen van zijn actie. Wat voor een verdriet en schaamte hadden zijn vrouw en kind wel niet! Leuk dat je wilt ontdekken wat het leven inhoudt, maar had dat eerder bedacht! Nu heb je een vrouw en een kind, die je wel even achterlaat... De parallel wordt heel mooi getrokken in deze film, maar de kritieke kanttekening is wel gezet!
Superaanrader!
